Month: August 2011

  এই বাটেৰেই মইও আহিছিলো তুমি যি বাটৰ পথিক এতিয়া.. মই যেতিয়া আহিছিলো বাটটো পকী নাছিল বোকা পানীৰে ভৰি আছিল

দূৰণিৰ মা অ’, তই বাৰু মোক কিমান ভাল পাৱ? গাৰ্লফ্ৰেণ্ডৰ দৰে কিয় নকৱ মোক “ভাল পাওঁ” বুলি? যেতিয়াই ফ’ন কৰোঁ

সকলোবোৰ নিচা শেষ হোৱাৰ পিছতো অপেক্ষাৰ বটলত এটোপাল মদ এতিয়াও আছে; সি তোমাৰ চকুলো, শাওন মহীয়া..!!  

তোমাৰ গুলপিয়া ওঁঠতৰঙা মদাৰৰ ৰং বোলৱাৰ মোৰ অধিকাৰ নাই। কঁহুৱাফুলিয়া দুগাল চুই চোৱাৰ অধিকাৰো মোৰ নাই। মই জানো স্পর্শত কিমান

    তোমাৰ কোঁহে কোঁহে বয় বসন্তৰ নিজৰা প্ৰেমৰ কবিতা, আলিংগনৰ উৰ্মিমালা পাতবাহাৰ, হাচনাহানা, গুলমোহৰ ….. নীৰৱ দুই ওঁঠত অধীৰ

এই, এই পানেশৈ ! চাওঁ ! শুই গ’লা নেকি ? সৌ সিদিনা তোমাক দেখিছিলো যে, পাতৰ আঁৰ লৈ লুকাই আছিলা,

পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ দীঘল যন্ত্ৰটো এখন মালগাড়ী মৈমনসীঙাৰ ছলিৰ দৰেগণি শেষ নোহো্ৱা দবা এটা, দুটা, দহটা, বিছটা মোৰ গা্ৱৰ ধনেশ্বৰে কয়–এয়া

হুমুনিয়াহ এটাৰ আক্রমণত কৰ্ফাল খাই পৰি আছোঁ মই ফেচবুকৰ সমুখত আলফুলে তুলি ধৰোতা নাই নাজানো সেই হুমুনিয়াহৰ ঠিকনা ব্রহ্মপুত্র, বৰাক

মোক এটা ঘৰ লাগে ভাড়াৰ বাবে নহয় , মোৰ আশাবোৰ ৰ’দে বৰষুনে জিৰাবলৈ , সপোনৰ চালি হব খেৰ, হুমুনিয়াহ হব

কোনেও কাৰো শূণ্যতাক চুই চাব নোৱাৰে বুলি জানিও চুই চাব খুজিছিলোঁ তোমাৰ দুওঁঠৰ শূণ্যতাৰ সাগৰ, উৰণীয়া পখীটিয়ে শূণ্যতে জিৰাব নোৱাৰে

  সাউদৰ বেহা চম্পাৱতী ঘাটত পাট গাভৰুৰ খিলখিল হাঁহি চপচপীয়া চম্পাৱতীৰ অভিসাৰী নিশা চম্পাৱতীৰ ঘাটৰ মালিতা নিজম পৰিল সকলোবোৰ উকা

  সাউদৰ বেহা চম্পাৱতী ঘাটত পাট গাভৰুৰ খিলখিল হাঁহি চপচপীয়া চম্পাৱতীৰ অভিসাৰী নিশা চম্পাৱতীৰ ঘাটৰ মালিতা নিজম পৰিল সকলোবোৰ উকা

এদিন ৰাতি সভ্যতাৰ কোনোবা এটা গলিত এজন প্রিমিটিভে মাটিৰ তেজেৰে গঢ়িলে চিঞাহী, আৰু সেই এটা ক্ষণতে জন্ম হ’ল চিঠিৰ, বুৰঞ্জীৰ

গৈ গৈ ৰৈ য’ত পাম এখনি চিলা নীলা চিঙে যদি সূতা যোৰা লগাই দিবা বৈ বৈ নৈ ভটিয়াই গৈ শুকান

  কি ফুল সৰিছে ? বকুল । নহয় কবি, তোমাৰ চকুৰ ভুল !  

এমুঠি ভোকৰ ভাত  আইৰ শুকান মুখ। জীৱন নাঙলৰ আগ পিতাইৰ প্রতি টোপাল তেজ। জীৱন ধূলিত পোত খোৱা ককাইদেউৰ চাৰ্টিফিকেট ক্ষোভ,হতাশা আৰু

বিজ্ঞাপন মিতালী বৰ্মন তুমি হেনো আজি কালি লেন-দেনৰ ব্যৱসায় কৰা ! মইতো জনা নাছিলোঁ তুমি হৃদয়ৰ বিজ্ঞাপন দিছিলা বুলি জনা

লিখিব পৰা হ‘লে……… ধ্রুৱজ্যোতি শর্মা লিখিব পৰা হ’লে লিখি গ’লোঁহেঁতেন যাত্রাৰ বৈচিত্রতাৰ কথা ক’ব পৰা হ’লে কৈ গ’লোঁহেঁতেন বুকুৰ অনুচ্চ

লিখিব পৰা হ‘লে……… ধ্রুৱজ্যোতি শর্মা লিখিব পৰা হ’লে লিখি গ’লোঁহেঁতেন যাত্রাৰ বৈচিত্রতাৰ কথা ক’ব পৰা হ’লে কৈ গ’লোঁহেঁতেন বুকুৰ অনুচ্চ

বিমুক্ত প্রহৰ মনোহৰ দত্ত নৈসৰ্গিক____ মোৰ হৃদয়ত তোমাৰ নীৰৱ কবিতাই শব্দহীন সঁজুলিৰে নৈসৰ্গিক সাঁকো সাজে| *** কাল্পনিক____ মোক এটি সুস্মিত

‎শিয়ালী পালেগৈ ৰতনপুৰ ৰিদিপ কুমাৰ নাথ মা, তুমি গুজি দিছিলা মুখত মোৰ এটি শব্দ ভাওনাৰ বোৱাৰী পুৱাতেই “মা” নাম দি

ৰঙানদী প্রতুল কুমাৰ ভাৰধৰা ৰঙানদী, তই বৰ নিষ্ঠুৰ অ’, তোৰ নিষ্ঠুৰতাৰ হাঁতোৰাত সর্বস্বান্ত মই । মোৰ সেউজীয়া শস্যডৰাত তোৰ অনাহুত

‎“তেওঁ বাৰু আপুনি নেকি ?” জ্যোতি সংগীতা দত্ত তেওঁ প্ৰাচীণ সমাধি এটাত সোমাই থাকে আনৰ পৰা নিলগাই তেওঁ তাতে এখন

‎“তেওঁ বাৰু আপুনি নেকি ?” জ্যোতি সংগীতা দত্ত তেওঁ প্ৰাচীণ সমাধি এটাত সোমাই থাকে আনৰ পৰা নিলগাই তেওঁ তাতে এখন

প্রেম স্তপেজত তিনিটা বসন্ত বুবুল কলিতা সময়টো সন্ধিয়া আছিল নেকি স্তপেজত যাত্রী নাছিল কোনো মাথো বিশ্বাসৰ পিছে পিছে প্রেম তন্দ্রা

ঠিকনা চন্দন কুমাৰ গৌতম মাটিবোৰ এতিয়া ৰুক্ষ, কৰ্কশ| সময়বোৰ এতিয়া অৱসাদে ধোৱা| বতাহজাক এতিয়া নিষ্প্রাণ- নদীখন এতিয়া ? মৃত! তথাপি