Month: November 2011

তুমি উজ্জ্বল পকা বেলিৰ দৰে তোমাৰ ফোঁট সপোনে ইয়াতে সলায় নতুন মোট, কাজলতেই অ‍‌জন্তা ইলোৰা চিত্রকৰৰ তুমি ছবি ধুনীয়া তুমি

জাৰৰ নিশা কঁপি কঁপি কুঁৱলীসনা বাটত খোজ কাঢ়ি কাঢ়ি তোমাৰ কথা ভাবি যে ওঁঠত অজানিতে মিচিকীয়া হাঁহি এটা খেলাই যায়;

পুৰণি নাদৰ কপি থকা পানীত ন-জোনে মুখখন চাওঁতে এন্ধাৰে ক’লা দাগ কাটি দিছিল চকুৱে-চকুৱে   ৰাতিৰ নগ্নতাই খুলি আছিল স্বপ্নহাৰা

ৰঙা মেঘ আৰু নীলা আকাশৰ দেশত সেউজীয়াবোৰ বজ্ৰলেপ হৈ পৰে বৰষুণ হৈ উঠে নৃত্যৰতা গাভৰু আৰু সাগৰ খনে স্নান কৰে

আকাশৰ পৰা সৰি পৰা ধুমকেতু দেখিছা ? যাক তুমি পপীয়া তৰা বুলি ইতিকিং কৰা মহাকৰ্ষণ সূত্ৰৰ পৰিসীমাৰ পৰা বাহিৰ হৈ

সুখ   ইকুল-সিকুল সামৰি উজাই ভটিয়াই যোৱা এসুঁতি বন্যা মই জোৱাৰ ভেটিবলৈয়ো অক্ষম তুমি দিয়া কেঁচা মাটিৰ জেওৰা   এটি

য’ত হেৰুৱাম দৃষ্টি মোৰ হেৰুৱাম শ্ৰুতি; হেৰুৱাম স্পৰ্শ হেৰুৱাম তৃপ্তি হেৰুৱাম মন মোৰ নাথাকিব ‘মই’ বুলি একো, তেনে প্ৰাপ্তি ‘নামাগো

এতিয়া, চৌপাশ শান্ত এতিয়া, বতাহজাকে কেঁকাইছে ক’ৰবাত এখিলা গছপাত সৰিছে   বাৰীৰ চুকত বিহফুল ফুলিছে জঠৰ নিৰ্যাস টানি টানি কোঙা

মোৰ বাবে মই সেইদিনা খুউব কান্দিম যিদিনা মোৰ বাবে ফুলবোৰ ফুল হৈ নৰ’ব তৰাবোৰ তৰা হৈ নৰ’ব নদীবোৰ নদী হৈ

হে মহান প্ৰতাপ, অসমীয়াৰ অভিমান হে মহামানৱ, তুমি আঁতৰি গ’লাগৈ দূৰ দিগন্তলৈ উলটি নহাৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে………….   উলটি নাহিলেও ইতিহাসৰ আকাশত

সীমাহীনতাৰ অথবা অনিশ্চয়তাৰ মহাতীৰ্থৰ যাত্ৰী ম‍ই আজি   নিঃসঙ্গ যাত্ৰী, কোনো নাই মোৰ লগত আজি কোনো নাহিল মোৰ লগত মোৰ

তুমি এটি যাযাবৰ, তুমি কৰা নাছিলা কোনো ঘৰ বিচাৰি হাহাকাৰ আমাৰ হৃদয়েই তোমাৰ ঘৰ । তুমি মাথোঁ এজনেই তাকেই কৈ

তুমি অহাবাটেৰেই উভতি যোৱাৰে পৰা কবিতাবোৰ বিষাদৰ স্তৱক মাথোঁ হৈ থাকিল । খহি পৰা সপোনবোৰৰ মৃতদেহবোৰ সাবটি এতিয়া জানো বুকুত

এটা শতিকাৰ প্ৰান্তত শৰৎ আহিছিল লমালমে তলসৰা হৃদয়ফুলবোৰ সেমেকাই ; শুধ বগা কুঁৱলিৰ আঁচল ফালি যি আঁতৰি গ’ল, শঙ্কৰ-মাধৱ-আজানৰ দেশ

জীৱশ্ৰেষ্ঠ মানুহৰ জয়গানৰ পোহৰৰ ছাঁত অমানুহৰ জন্ম । আশা, আকাংক্ষা আৰু সপোনাভিলাষী সংগ্ৰামী মানুহ আমি । দুবাহুত প্ৰাণসৰ্বস্ব শক্তি ।

উৰুখা চালৰ তলত থাকিও তেওঁ কটাব পাৰে আড়ম্বৰ জীৱন সেমেকা শেতেলীত বাগৰিও দেখে সুখৰ সপোন হাঁহি হাঁহি মচি ল’ব পাৰে

অনাধিকাৰ প্ৰবেশ কৰিছিলা তোমালোকে আমাৰ মৰমৰ দেশখনত আমি প্ৰতিবাদ কৰোঁতে মেচিনগানেৰে উত্তৰ দিছিলা তেজ নৈ হৈ বৈছিল … মাইলাই গাঁওৰ

তুমি যাওঁ বুলি কোৱাৰ দিনা শব্দ হেৰাল । তুমি ৰ’দ আছিলা । তুমি আছিলা বৰষুণ । তুমি হৈছিলা পাৰাপাৰহীন সপোন

মৃত্যু ! তুমিয়ে পৃথিৱীৰ আচল পথিক নেকি, যি এন্ধাৰতো নেহেৰুৱায় বাট ? সত্য হেনো চকুপানীহে, জন্মতো মৃত্যুতো !!  

তুমি নাথাকিলেই কেতিয়াবা উন্মাদ হৈ যাওঁ সাঁতুৰিব খোজোঁ তোমাৰ প্ৰেমৰ সাগৰত বিচাৰোঁ সুখৰ দুটি এটি মুকুতা । তুমিও মেলি দিয়া