Month: January 2013

মাধুৰীমাই খবৰ দিলে, ‘বিদ্যা বা আহিছে, আমালৈ তেওঁৰ চেনেহৰ সঁফুৰাৰ লগতে সাহিত্য ডট অৰ্গৰ ‘ই-সঁফুৰা’ও লৈ আনিছে।’ লৰালৰিকৈ ঘৰ-সংসাৰৰ যাৱতীয়

(লাহে লাহে ডাঙৰ হৈ আহোঁ । ভেলাঘৰ সজাৰ কাম আমি কৰিব লগা হয় । দহদিনৰ আগতেই খৰি ফলা কাম ।

সন্ধ্যা বেজবৰুৱা (বিহুৰ তাৎপৰ্য বিচাৰ কৰিলেও জনগোষ্ঠীসমূহে ব্যৱহাৰ কৰা শব্দবোৰতো সুসমন্বয় ঘটা দেখা পাম। দেউৰী, চুতীয়াসকলৰ ‘বিচু’ অৰ্থাৎ কৃষিভিত্তিক আনন্দ

বিকাশ দাস (প্ৰায় ৫,০০০-৬,০০০ লোক সমবেত হৈছিল সন্ধিয়াটো উপভোগ কৰিবলৈ । জুবীনদা উঠিল । মানুহৰ হৈ-হাল্লা বাঢ়ি আহিল । চাৰিওফালৰপৰা

(এতিয়াও ভোগালী বিহু পালেহি যিমান ভাল লাগে কিবা এটা বেজাৰে মনতো আৱৰি  ধৰে । বিহুৰ দিনা মায়ে অকস্মাতে আমাক এৰি

ৰাজীৱলোচন বৰ্মন (বিহু খাবলৈ পুৱাই আহি পোৱা মানুহজনক সন্ধিয়া পঠিয়াই দিবলৈ যেন আমি কোনো ৰাজী নহয়। কিন্তু কর্তব্যৰ দোহাই দি

(বিহুৰ দিনা পুৱাই মেজি জ্বলোৱা হৈছিল। সেই মেজিত অগ্নিক প্ৰণাম কৰাৰ পিছত সৰুৱে ডাঙৰক সেৱা জনাই আশীৰ্বাদ লৈছিল। হৃদয়ত এক

বৰুৱা দুলাল (অসমীয়া সমাজৰ দৰে চাহ জনজাতিসকলৰো উত্‍সৱ তিনিটা—কৰম পৰৱ, টুচু পৰৱ, আৰু সঁহৰাই পৰৱ । আমাৰ মাঘ বিহু বুলি

(গোটা বাহঁবোৰে জুইত ডাঙৰকৈ শব্দ কৰিবলৈ ধৰিলে । ৰৈ ৰৈ অন্য দিশৰ পৰা তেনে শব্দ আহিল । শব্দৰ যেন এক

দেৱপ্ৰতিম (জুইকুৰাত দেখোন এখন চাইকেল! সকলোৰে প্ৰশ্ন, জুইত আকৌ চাইকেল ক’ৰপৰা আহিল | শেষত গম পোৱা গ’ল কোনোবা অঘাইটং ল’ৰায়ে

নাং দীপালী দুৱৰা (আজি আকৌ এবাৰ তোৰ ৰাজ-অভিষেক/ তমসাৰ আত্মজাহ।/ আকৌ এবাৰ আমি আহূতি দিম / সমাজৰ ক্লীৱত্বক।) মেজিৰ জুইকুৰাৰে সকলো

((বাঁহনিডৰাৰ আগেদি টোপাটোপে নিশাটো গলিছে/ এইবেলি তোমাৰ স’তেই গাম/ চৰাইৰ গান/ সুখৰ এজাউৰি) ভোগালী মানে ভোগ। কিন্তু আজি ৰক্তহীনতাত শংকিত

বৰা নিতুল (আমাৰ মাজৰে হুটাশনীয়া কচুগুটি কণপাইৰ সেই সৰুকালৰ স্বভাৱৰ তেতিয়াও যে পৰিৱৰ্তন ঘটা নাছিল গ’মেই পোৱা নাছিলোঁ। সি কোন

ধিৰাজ কলিতা (নামঘৰ প্ৰাংগণত মেজিটো সজা হ’ল যদিও কোনোৱে স্পষ্টকৈ নাজানে কাৰ সিদ্ধান্তত মেজি আহি নামঘৰৰ পদূলি পালেহি । যি

অংশুমান বৰা (মাকে দেৰিলৈ শুই থাকিলে প্ৰবীৰক খুব গালি পাৰে । তাতে আজিতো ভোগালী বিহু, গতিকে মাকে কোৱাৰ আগতেই সি

সুৰজিৎ নেওগ (এই কথাখিনি মই নকৈ যদি মোৰ ল’ৰাটোক কওঁ, মই নিশ্চিত, হয় সি মুখখন মেল খাই ভেবা লাগি মোৰ

বৰা নিতুল (আখল থমকি নৰয়, মাটিৰ চৌকাবোৰক যেন নোৱাই-ধুৱাই দৰাৰ সাজহে পিন্ধায়। মাটিৰে লেপি লেপি, এদিন এদিনকৈ গোটাই যোৱা এৱাঁ

(এয়া কি ? সেউজীয়া পাতেৰে এপাহ সতেজ গোলাপ । ৰঙা ৰঙা । কোনে জানো থৈ গল খিড়িকীমুখত! ঠিক যোৱা বছৰৰ

(লালে আমাৰ বাবে আগৰ দৰেই দিচাংমুখত ৰৈ আছিল। তাক সাবটি ধৰিছিলোঁ। সি মুখেৰে মাতিব নোৱাৰা হৈ থক্‌থক্‌কৈ কঁপিছিল। উশাহ এটা

(এতিয়া নতুন বছৰত আমি ভৰি দিলোঁ, নাজানো কি আনিব এই বছৰটোৱে, তথাপিও সুখ আৰু শান্তিৰ আশা কৰাত কাৰো বাধা নাই

(মাজে মাজে দেউতাই কাষৰ ৰুমৰ পৰা টিভিৰ ভ’লিউম কম কৰাৰ মৃদু ধমকি এটা দিয়ে। মায়ে আকৌ মাজে মাজে শুবলৈ যাব

(অশ্লীলতাক প্ৰতিনিধিত্ব কৰা সকলো ধৰণৰ ৱেবচাইটলৈ পিঠি দিয়ক। মুঠেও সঁহাৰি নজনাব। বৰং উপযুক্ত ব্যৱস্থা হাতত লওক যাতে চৰিত্ৰহীন নিলাজসকলে সেইবোৰ

(নতুন বছৰৰ আৰম্ভণিতে আহক সকলোৱে সংকল্পবদ্ধ হওঁ, সমাজৰ অপশক্তিবোৰৰ বিৰুদ্ধে ঠিয় দিয়াটো প্ৰত্যাহ্বান হিচাপে লওঁ আৰু নাৰী-পুৰুষ নিৰ্বিশেষে সকলোৱে একগোট

(ব্যক্তিগতভাৱে হয়তো বহুতে বহুতো সুখৰ মুহূৰ্ত লাভ কৰিছে বছৰটোত। কিন্তু কেৱল ব্যক্তিগত সুখেই জানো সকলো, যদি আমি প্ৰতিটো মুহূৰ্তই ভয়ে

(ৰাজপথৰ পুখুৰীত মাছ ধৰিব আৰু কঠীয়া ৰুব পৰাকৈ ৰাজপথৰ নিমার্ণ আৰু মেৰামতি চলিয়েই থাকিব । বস্তু-বেহানিৰ আকাশলংঘী দাম আৰু নলা-নর্দমা,

(এনেকৈ নেখেলোৱাৰ কাৰণে মোৰ খং-দুখ দুইটাই লাগিছিল আৰু কেতিয়াবা খেলৰ মাজতে মই বহি দি ঘমঘন্ট লগাই দিছিলো । তেনে অৱস্থাত

(যুগ সলনি হ’ল, এটা সময় আছিল যেতিয়া হয়তো কিছুমান বাতৰি আমি সঁচা নে মিছা সেয়া জনাৰ কোনো উপায় নাছিল। কিন্তু

(আচলতে প্ৰেমৰ কোনো পৰিসীমা নাই। ইয়াক কোনো শব্দ আৰু বাক্যৰে সংজ্ঞাবদ্ধ কৰিবও নোৱাৰি। ই অনন্ত, ই অসীম। পৃথিৱীৰ প্ৰত্যেকৰে হৃদয়ত

(উভতি আহোঁতে চকুদুটাই আন্ধাৰ সহ্য কৰিব পৰা হৈছিলগৈ। মন কৰিলো গোটেই জেগাখিনিত অসংখ্য (১০০ৰ বেছি) ডেনড্ৰাইটৰ সৰু সৰু খালী টিউব।

(পিউৰ গ’ল্ড অথাৎ ২৪ কেৰেটৰ দাম সেইটো, আপুনি ২৪ কেৰেটৰ সোণেৰে তৈয়াৰ কৰিলে যদি আমাক নালাগে । কিয়নো ২৪ কেৰেটৰ

(সাতোটাকৈ সন্তান কংসই আঁজুৰি নিয়াৰ পিচত দৈৱকীয়ে মানসিক ভাৰসাম্য কেনেকৈ বর্তাই ৰাখিব পাৰিছিল? নির্দিষ্ট সময়ৰ মূৰে মূৰে কি বিষম মানসিক

(স্কুলৰ পৰা ওলোৱা অৰ্থহীন ভাগৰুৱা আন্দোলনবোৰত ২০০ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক পিছদিনাৰ বা দুদিন পিছৰ বাতৰি কাকতখনত যেতিয়া ২,০০০ বুলি কোৱা হ’ল, তেতিয়াই

(বহুতে মৃত্যুৰ প্ৰথম অৱস্থাত অতি সুখহে অনুভৱ কৰে৷ ডাক্তৰে বা আন কোনোবাই তেওঁক মৃত বুলি ঘোষণা কৰা তেওঁ শুনে৷ তাৰ

(সৰুতে ককা-আইতাৰ মুখৰ পৰা শুনা সাধুকথা, সমনীয়াৰ মাজত চৰ্চা হোৱা সাঁথৰ আদিৰ কথাও হয়তো এই মুহূৰ্তত আপোনাৰ মনলৈ আহিছে। সেই

(১৪,৮৩৩ গৰাকী বায়ন শিল্পী আছিল কান্ধত খোল লৈ৷ সাজু সকলো ৷ আহি পাইছিল পৰ্যবেক্ষকসকল৷ সমন্বয় ক্ষেত্ৰৰ চৌপাশ লোকে লোকাৰণ্য ৷

(আবেলিলৈ আমাৰ অফিচত এখন জৰুৰী ছিকিউৰিটি মিটিং অনুষ্ঠিত হ’ল। মিটিঙৰ সিদ্ধান্তমতে মোৰ নেতৃত্বত মুঠ তিনিজনীয়া কমিটী গঠন কৰি ঘটনাটোৰ তদন্ত

(এটা ফোন, অসমৰ আপোনজনৰ পৰা অহা মৰম সনা এটা ফোন কলৰ কিমান যে অভাৱ অনুভৱ কৰোঁ! কাক ক’ম, কোনে বুজিব!

(হ’ব পাৰে আকাশ শূন্যতাৰ সমষ্টি , কিন্তু তাতেই যে বেলিয়ে ওমলে, জোনে চকু মেলে, তৰাই হাঁহে, ডাৱৰে খেলে । হয়,

(সমীৰে থমকি ৰৈছিল তাৰ মেনকাক প্ৰথম দেখা পোৱা দিনা । ‘ইমান দিনে কোনেও যেন দেখা নাছিল জোন, বেলি, তৰা।’ প্ৰেমত

(শিক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত এক জাগৰণ অনা বুলি অনবৰতে ফিতাহি মাৰি থকা চৰকাৰখনে আচলতে কি কৰি আছে বাৰু? কি উন্নতি আনিছে এই

(আমাৰ শৈশৱকালত Internet, Video game, Cartoon Channelৰ পয়োভৰ নাছিল। আমাক আনন্দৰ খোৰাক যোগাইছিল প্ৰধানকৈ কিতাপে। টিংকল, মুকুতা, মৌচাক, সঁফুৰাই জীপাল

(সিদিনাৰ আঞ্জা-ভাতৰ জুতি মুখৰ পৰা যোৱাই নাই। পিচদিনালৈ পাকঘৰটো চৌকাৰ জুইৰ গোন্ধে উমাল কৰি থৈছিল। সিদিনাৰ বিপদৰ সাৰথি সেই ইটাকেইডোখৰ

(সেই আধাকিলো মাংস ল’ৰাজনে দৌতিৰ হাতৰ পৰা চিলনীয়ে থপিয়াই নিয়াদি নিছিল । তাৰ সেই সময়ত মাৰ খোৱাৰ কোনো অনুশোচনা নাছিল,

(তাত থকা সেই আকৰ্ষণ আৰু ৰোমাঞ্চ মই হয়তো কোনো গল্পকাৰৰ কোনো গল্পতে নেপাম। আজিলৈকে এটাও কাহিনী মই পূৰাকৈ পঢ়িবলৈ পোৱা

(আজিকালি আহিনতে পকা ধানে ভুমুকি মাৰে আৰু আঘোণত নঙঠা পথাৰখনে নীৰৱে চকুলো টোকে । সময়ৰ সোঁতে কাঢ়ি নিছে আমাৰ সম্পদ

(জীৱন কি ? সদাব্যস্ততাই যদি জীৱন, তেনে সেই জীৱন আমাক নেলাগে। আমি নিজকে বিৱৰ্তন কৰিছোঁ নিজকে এটি যন্ত্ৰলৈ যাৰ validity

(‘মনহীৰা দৈ চাইকেল নহয় টিলিঙা…’ বুলি নাগালেও বতাহ ভেদি-ভেদি ভাললগা গান এটা গুণগুণাই গুণগুণাই চাইকেল চলোৱাৰ মাদকতাই বেলেগ। সেই হেঁপাহ 

(পথাৰত ধান দাবলৈ গ’লে বৰমায়ে সদায় তামোল এটোপোলা লগত লৈ গৈছিল । চূণ-চাধা জোখমতে লৈ তামোল এখন মুখত ভৰাই অলপ

যোৱা বছৰৰ দৰে এইবেলিও অসমীয়াত কথা-বতৰাৰ পৰা বনভোজৰ আয়োজন কৰা হৈছিল। কুলচীৰ মনোৰম পৰিবশৰ মাজত দলটোৱে অকল ভোজ খোৱাতো সীমাবদ্ধ

(শিক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত এক জাগৰণ অনা বুলি অনবৰতে ফিতাহি মাৰি থকা চৰকাৰখনে আচলতে কি কৰি আছে বাৰু? কি উন্নতি আনিছে এই

(কোনে কয় আজিৰ প্ৰবাসী অসমীয়াৰ মাজত পুৰণি দিনৰ দৰে আন্তৰিকতা নাই ! কোনে ক’ব পাৰে আজিৰ প্ৰবাসী অসমীয়াই কেৱল অসমীয়া

(তাত থকা সেই আকৰ্ষণ আৰু ৰোমাঞ্চ মই হয়তো কোনো গল্পকাৰৰ কোনো গল্পতে নেপাম। আজিলৈকে এটাও কাহিনী মই পূৰাকৈ পঢ়িবলৈ পোৱা

(দামিনী-কাণ্ড—দেৱীপূজা য’ত যুগৰ পৰম্পৰা, সেইখন দেশতেই বাৰে বাৰে লাঞ্ছিত হৈছে নাৰী। ধৰ্ষিতা হৈছে, নিৰ্যাতিতা হৈছে নাৰী। দামিনী নামৰ যুৱতীগৰাকীও সাৰি

(চাবলৈ গ’লে অসমীয়া জাতিটো স্বভাৱতেই উৎসৱপ্রিয়৷ আমাৰ হাড়ে হাড়ে, তেজে তেজে উৎসৱময় আনন্দ বিৰাজমান৷ হাজাৰ দুখৰ মাজতো, সৰ্বস্ব হেৰুৱাৰ পিছতো

(মোৰ অন্তৰাত্মাই মোক কিজানি কিবা সংকেত দিছিল, মামাৰ সেয়াই মোৰ বাবে অন্তিম আশীৰ্বাদ হ’ব। নাজানো। নোটখন দেখিলেই মামালৈ মনত পৰে

(২১ ডিচেম্বৰ। বিগত বৰ্ষত সমগ্ৰ বিশ্বত আলোড়নৰ সৃষ্টি কৰা এটা দিন। সেই দিনটোৰ পৰা মায়া কেলেণ্ডাৰত উল্লেখ নাছিল কোনো ঘটনা-পৰিঘটনাৰ।

(আকৌ কোনো ‘দামিনী’য়ে যাতনাৰ সন্মুখীন নহ’ব, তাৰ নিশ্চয়তা ক’ত? দিনে-নিশাই চিনেমা, টিভি আদিত প্ৰচাৰিত যৌন আবেদনময় পৰিবেশ বন্ধ হ’ব নে

(মোৰ জীৱনৰ বাবে তই আৰু বাকীসকলেও ভগৱানৰ ওচৰত যি প্ৰাৰ্থনা কৰিছিল, সেয়া অথলে গল । মা, সঁচাই যদি ভগৱানে মোক

(বিচিত্ৰ জগত, বিচিত্ৰ মানুহৰ মন। পৃথিৱীত কোনেও কাকো বুজিও নাপায় আৰু বুজি পাবলৈ চেষ্টা নকৰে, কেৱল মন বোলা বস্তুটোৰ বাবেই।

(ক’তবাৰ যুঁজ দিছোঁ হীনমন্যতা, উপেক্ষাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি নিজৰ প্ৰাণৰ আপোনজনৰ ঘৃণাখিনিৰ সৈতে। কতবাৰ হৃদয় হেৰুৱাইছোঁ কেৱল ভালপোৱাক ভালপোৱা হিচাপে