Month: March 2015

  ১ ষষ্ঠ মান শ্ৰেণীৰ দুৱাৰমুখতে ঘটিল ঘটনাটো | সিহঁত দুটাৰ গতি দেখি বাকী ল’ৰা-ছোৱালী বোৰে গিৰ্জনী মাৰি হাঁহিলে |

কেতিয়াবা কেতিয়াবা কিয় জানো এনেকুৱা লাগে যেন গোটেই পৃথিৱীৰ কাহিনীবোৰ, কাহিনীৰ চৰিত্ৰবোৰৰ জন্ম যেন বাছতেই হৈছে | এই যে অহৰহ

ধেৎ তেৰি !   ক) বাছখন নাযায়হে নাযায় । নাযাবই নেকি ? বহুতে হাত ঘড়ী আৰু কিছুমানে হাতত থকা মোবাইলটোতে

বয়সে দুকুৰিৰ ঘৰ গছকাৰ পৰাই চব কামতে এলাহ লগা হৈছে । অথচ বেলেগে দেখোন সেইয়া পঞ্চাশ বছৰ বয়সতো চিনেমা কৰিছে,

পুতুকন গগৈ | মোৰ লগৰ | লগৰ মানে… কিন্তু মোতকৈ তিনিবছৰমান ডাঙৰ | কিন্তু , অৰ্থাৎ ….. মানে সি আমাৰ

(ইটাভাটাৰ মালিক আৰু মেনেজাৰ) বৰুৱা :: কি হে আজি ইমান কম ইটা ওলাইছে যে ? মোৰ বিজনেচ শেষ কৰিবা নেকি

১) নতুনকৈ হাইস্কুল গৈছোঁ। হাইস্কুল যোৱা মানে ডাঙৰ হৈছো। নতুন নতুন বান্ধৱী, নতুন নতুন কথা । কেৱল নতুনেই নহয়, কিছুমান

প্ৰথম দৃষ্টিতে ক’ব পাৰি ছোৱালী দুজনী খুবেই ধুনীয়া ৷ ট্ৰাইবেল বিউটি ! পিন্ধনত টাইট জিনছ আৰু টি-চাৰ্ট ৷ এজনী বহি

চৰকাৰী বন্ধ আগদিনাহে আছিল যদিও পিছদিনাও ফাকুৱা বুলি পোন্ধৰজনীয়া অফিচটোত কৰ্মচাৰীৰ উপস্থিতি একেবাৰে সেৰেঙা । যিকেইজন আহিছে সেইকেইজনৰো গালে মুখে

    “ছাৰ, আমাৰ অঞ্চলৰ সাহিত্য-প্ৰেমীসকলে আলোচনী এখন প্ৰকাশৰ যো-জা চলাই আছোঁ ৷ আপোনাৰ পৰা লেখা এটা লাগিছিল ৷” “কি

২০০৩ চনৰ জানুৱাৰী মাহৰ হাড় কঁপোৱা জাৰ। আমি তেতিয়া কটন কলেজৰ উচ্চতৰ মাধ্যমিক প্ৰথম বৰ্ষৰ ছাত্ৰী । ঐতিহ্যমণ্ডিত নলিনীবালা দেৱী

‘মা। ফোন ৰাখিলোঁ‌ মই। কাইলৈ গৈ আছো দেখোন বিদ্যাপুৰ! বাকী থকা কথাবোৰ ঘৰত গৈ পাতিম।’ ‘কিন্তু তই শুনচোন। তোৰ দেউতাৰাৰ।

-“যাঃ এইডাল। ৱাক্ থুই!” খং-বিৰক্তিত মানসীৰ মুখখন বেঁকা হৈ গ’ল। যাদৱহঁতে মানসী আৰু ৰুমীক ৰাষ্টাত পাই এসোপামান ৰং ঘঁহি দিছে