Month: August 2015

– ‘কথাবোৰ আচলতে তেনেকুৱাই’, প্ৰণৱে বিয়েৰৰ বটলটো হাতত লৈ ৰেখাৰ ফালে নোচোৱাকৈয়ে ক’লে। – তেনেকুৱা মানে কেনেকুৱা? – পুঁজিবাদৰ দৰেই

‘বিয়া পাতি ‘বৰবাদ’ হ’বলৈ গৈ আছ, ভাই। তই পুৰা মানুহটোকে সলনি কৰি দিব তোৰ ঘৈণীয়ে, নাকত ধৰি ঘূৰাব..… কম নে

‘দুৱৰানী,অ’ দুৱৰানী’- বাহিৰৰ পৰা ভাঁহি অহা ৰাওফলা চিঞৰটো শুনিয়েই সেইগৰাকী যে অনীমা দত্ত তাই গম পালে। নাপাবনো কিয়, তেওঁ কিবা

চ্যন ফ্ৰানচিস্কো৷ প্ৰশান্ত মহাসাগৰৰ পাৰত উত্তৰ কেলিফৰ্ণিয়াৰ অতি আকৰ্ষণীয় এটা উপদ্বীপ৷ কি নাই তাত! ডলি ঘোষৰ গোটেই গানটোৱেই যেন৷ সপোনৰ

ক’ব নোৱাৰাকৈয়ে তাই সেই বিশেষ টেবুলখনৰ ওচৰ পাই চকী খনত বহি পৰিল। চিনাকি বয়টোৱে পানী এগিলাচ দি হাঁহি এটা মাৰিলে।

(১) অট’খনৰ পৰা নামি নিৰ্মালীয়ে দুখোজমান আগুৱাই আহি ৱালৰ খুটাটোতে ধৰি ভৰ দি সন্মুখলৈ চাই পঠিয়ালে। ঘৰটো ডাঙৰ। আজিকালি এক

গোশালাৰ ফালৰ পৰা অহা পথটোৰে আহি ৰে’লৱে ক্রছিংটো পাৰ হৈ মই ক্ষন্তেক ৰ’লো। ঘড়ীলৈ চালোঁ। নিশা বাৰ বাজিছে। এই সময়ত

“অসম্ভৱ…একেবাৰে অসম্ভৱ। সেই ৰাৱণ দৈত্যটোৰ ওচৰলৈ যোৱাতকৈ নোযোৱায়েই ভাল। ইমান ৰাফ মানুহ। জীৱনত আজিলৈকৈ পোৱা নাই এনে মানুহৰ সংগ। বিয়া-চিয়া

নিশ্চিত হ’লোঁ পৰিৱেশ বেচ কিছু দিনলৈ এনেকুৱাই হৈ থাকিব। দায়িত্বও মোৰ পাৰ্ট-টাইমৰ পৰা গৈ ফুল-টাইমত পৰিব বুলি প্ৰায় খাটাং হৈ

//ফ্লেচবেক:// //স্নেপ: ১// কম্পিউটাৰত চিনেমা এখন চাই আছিলো সেইদিনা। মোবাইলটোত বিশেষ ৰিংটনটো বাজি উঠিল। “কি কৰি আছ’? “ফিল্ম চাই আছো!”

তৰালীৰ ঘৰলৈ অহাৰ কোনো পৰিকল্পনাই নাছিল। বিহুটোক বিদায় দি কোনোমতে আজৰি হৈছিলহে, তাতে খেতিৰ আগতীয়া কামবোৰে মূৰ তুলি চাই আছে।

“দাদা, হৰিপুৰৰ চ’ক পালো , নামক”। হেণ্ডিমেন জনৰ চিঞৰটোত খকমককৈ সাৰ পাই বাছ খনৰ পৰা নামিলোঁ। ঘনাই নোৱাৰিলেও বছৰত এবাৰ

ঢলপু্ৱাতে উঠি মহীধৰ বৰুৱা বাৰাণ্ডাখনত বহি আছে। যোৱা ৰাতি তেখেতৰ টোপনি নাহিল। হৰেক ৰকমৰ চিন্তা আৰু অতীতৰ স্মৃতিয়ে হেঁচা মাৰি

আইতা, অ আইতা নীলা চৰাইজনী কলৈ উৰি গ’ল? নাতিয়েক দুটাই আইতাকক কুটুৰি আছে। এতিয়া শু। কাইলৈ ক’ম। আইতাই এইকেইদিন সোঁৱৰাই

লাজ লাগে যদিও কওঁ, এইটো ৭০% সঁচা ঘটনা। ৰাইজৰ নামবোৰ সলাই দিয়া বাবে ৩০% “প্লান্টিক!!” (মানে সহজ ভাষাত “পেনাল্টি”)। মোক

অ’ আইতা, আইতা অ’ মই যেতিয়া ডাঙৰ হ’ম আমাৰ চোতালত সাধুকথাৰ এটা গছপুলি ৰুম। সাধুবোৰ তাতে লাগি থাকিব। সাধুবোৰৰ যে

বিশেষ কোনো কাম নথকাত পঢ়া টেবুলতে বহি ভৌতিক উপন্যাস এখনকে লিখো বুলি কলমটো হাতত তুলি লৈছিলোহে, তেনেতে দুৱাৰত কেৰেককৈ এটা

“আগবাঢ়ি নাযাব৷ ছোৱালীজনীৰ কিবা এটা হ’লে সুদাই নেৰিম কিন্তু৷” কুচি-মুচি পাগলীজনীৰ বুকুত সোমাই থকা ছোৱালীজনী আনিবলৈ যোৱা অত্যুৎসাহী লোকজনলৈ চাই

প্ৰস্তাৱনা: অনন্ত ছাৰে “ইণ্ট্ৰ’ডাক্টৰী” ক্লাছ লৈ আছে। “এম আই জে”ত প্ৰথমদিন। ডাক্তৰী শিক্ষাৰ আৰম্ভণী। পাছফালৰ পৰা চকু গ’ল এটা নাৰী

গাড়ীবোৰ অথালি-পথালিকৈ ৰখাৰ বাবে কোনোখনে কোনোফালে লৰচৰ কৰিব নোৱাৰা অৱস্থা। তাৰ প্ৰায় মাজতে ৰৈ আছে পুৰণা বগা ৰঙৰ মাৰুতি ভান

ঠাণ্ডা পানী এমগ ঢালি দিয়াৰ লগে লগে কিছু পৰিমাণে মোৰ শৰীৰৰ ক্লান্তি দূৰ হ’ল৷ কিন্তু মনৰ অৱসাদ? মনৰ অৱসাদ জানো

দুপৰীয়াৰ ভাতসাজ খাই উঠি মিতুৱে নিজৰ বিচনাখনত উঠি মূৰটো গাৰুত আউজি হাতত আলোচনীখন তুলি ললে! দুটামান পৃষ্ঠা লুটিয়াই তাইৰ আৰু

বিনীতালৈ বহু দিন ফোন কৰা নাই। বিনীতা মোৰ বান্ধৱী। আমি দুয়ো নলে-গলে লগা বান্ধৱী। স্কুলীয়া দিনৰে পৰা স্নাতক পৰ্যায়লৈকে আমি

কিমান পৰৰ পিছত চেতনা ঘুৰাই পাই চকু মেলিছিলোঁ গমেই পোৱা নাছিলোঁ। অন্ধকাৰ কোঠাটোৰ সেমেকা মজিয়াখনত পৰি আছিলোঁ মই৷ সমগ্ৰ শৰীৰত

আগফালৰ বাৰান্দাত থকা একমাত্ৰ আৰামী চকীখনত বহি যেতিয়া আবেলি সময়ৰ মানুহৰ ব্যস্ততাখিনি ৰাস্তাইদি পাৰ হৈ যোৱা উপভোগ কৰি থাকোঁ, তেতিয়াই