Month: August 2016

শীতৰ গঙাচিলনী জীৱনত নাই এটি ঘৰ মৃত্যুত নাই এটি কবৰ৷ (জাপানী হাইকু) ‘ক’লা, খীণ, দড়িয়া মানুহজন কালি সন্ধিয়ালৈকে এই বিনন্দীয়া

গল্পটোৰ আজি জন্ম হ’বনে? হয়তো হ’ব৷ কিন্তুু জীয়াই থাকিবনে? কিমান কেইটা বিফল ৰ্গভধাৰণ – অহেতুক প্ৰসৱ যন্ত্ৰণাত ছটফট কৰিব লগা

বিয়াৰ দহদিনৰ পিছতেই নিকিতাৰ গাত ” কৃপণ” শব্দটোৰ চাপ বহিছিল৷ তাৰ পিছৰ পৰাই শব্দটোৱে এটা মাখি হৈ অহৰহ তাইৰ চাৰিওফালে

নাতিয়েকটোৰ থেনথেননি, খচমচনিত সাৰ পাই উঠিল ৰহমত৷ চকুদুটা আধামেলা যেন কৰি বেৰৰ ফাঁকেৰে বাহিৰলৈ জুমি চাই সময় আন্দাজ কৰিবৰ চেষ্টা

লা পিলা দে চাকিয়া পেয়মানা পেয়মানে কে বাদ হোচ কী বাতে কৰুংগা হোচ মে আনে কে বাদ………………. “অৰ্ণা, অৰ্ণা আৰ

বি.এ টো পাছ কৰিলোঁ৷ ইউনিভাৰ্ছিটিৰ মুখ দেখা নহ’ল৷ পিতাইয়ে কৈছিল মাটি ডৰাকে বন্ধকীত দে৷ মই মানা কৰিলোঁ৷ তহঁতক লঘোনত ৰাখি

  ৰফিকে কেনেকৈ ছোঁ টো বনায় গকুল মাষ্টৰে চাই থাকিল৷ অৱসৰ লোৱা দিন ধৰি মাষ্টৰক ৰাইজে কিমান যে অনুষ্ঠানৰ সভাপতি

কালি আবেলিৰে পৰা বকুলীহ’তৰ পাচঁজনীয়া পৰিয়ালটো আহি মথাউৰিতে আছেহি, অস্থায়ীভাৱে, আন কেইবাৰৰ নিচিনাকৈ৷ ভুৰখনতনো আৰু কিমান আঁটিব, থাপতে অনা চৰুটোৰ

কঠীয়া পৰা দিনা…. ঘূৰাই ঘূৰাই হাল বাই বোকা কৰা মাটিডৰাত পিতায়ে কেঁকু জেকু কৈ গোৱৰ এভাৰ আনি সিঁচি দিলেহি৷ আয়ে

-এইটো পঢ়া৷ -হুঁ? এঙামুৰি ভাঙি তাই বিছনাখনত বহি পৰিল৷ ওচৰতে থকা চচ্মাযোৰ পিন্ধি ল’লে৷ তাইৰ মেলি থকা চুলিবোৰ কঁকাললৈ বৈ

খিতিককৈ শব্দ হোৱাত মাজনীয়ে তাঁতৰ শালৰ পৰা মুৰ তুলি চালে৷ নঙলা পেলাই জুনু পেহী আহিছে৷ এই দুপৰীয়া সময়ত কোনোবা আহিলে

“কি তুমি বিনাচৰ্তে মোৰ ছোৱালীক কিডনী এটা দি দিবা?” অৰুনাভে ক’লে–“ নহয় দেউতা, চৰ্ত আছে মোৰো চৰ্ত আছে, কিন্তুু সেয়া

বশিষ্ঠ মন্দিৰৰ চিৰি বগাই আছিলো, হাতত প্ৰসাদৰ থাল৷ শাওণৰ সোমবাৰ, ভক্তিত গদ্ গদ্ মন৷ হঠাৎ ভোলানাথ সম্মুখত ওলাল, অবাক হৈ

অকলশৰীয়া নিজান ৰূমটোত নীৰৱ নিস্তব্ধ পৰিবেশে তাইক সোঁৱৰনীৰ কুৱঁলী ফালি লৈ গৈছে এৰি থৈ অহা ঘৰখনলৈ৷ বান বিধ্বস্ত লোক সকলে

কণমানি জনীয়ে ছবি আঁকিবলৈ শিকিছে৷ বগা ক’লা ফুটফুটীয়া ফুলেৰে জকমকীয়া ফ্ৰকটোৰে গোটেইজনী পৰী যেন লগাকৈ ধুনীয়া লাগিছে৷ ছবিও আঁকে ধুনীয়াকৈ…

ৰাতিপুৱা শোৱাপাটি এৰিবৰে পৰা ল’ৰা-ছোৱালীহালৰ দুৰ্বাদল কাজিয়া৷ আজিহে নে, সদায় একেই কাহিনী৷ কাপোৰক লৈ কাজিয়া, খোৱা মেজত ডাঙৰ মাছডোখৰক লৈ

“তুমি কি ভাবিছিলা? মই বিয়া কৰালোনে নাই? চিৰিয়াচ হ’লোনে নাই?” ড্ৰিংক্সত চুমুক দি সি তাইলৈ চালে৷ তাইৰ মুখত সেই একে

  মোৰ সন্তানসম্ভৱা পত্নীয়ে জন্ম হ’বলগীয়া কেঁচুৱাটোৰ কাৰণে দিন ৰাতি একাকাৰ কৰি এটা চুৱেটাৰ গোঁঠাত লাগিল—– আমাৰ সন্তানটো জন্ম হোৱাৰ

চৌকিডিঙ্গী চাৰিআলিত ৰৈ শেৱালিয়ে ঘনে ঘনে হাতৰ ঘড়ীটোলৈ চাব ধৰিলে, চাৰে চাৰি বাজি গ’ল অনুপম এতিয়ালৈকে নাহিল! কালিয়ে অনুপম শ্বিলঙৰপৰা

ট্ৰাকখনৰ পিছে পিছে মই দৌৰি থাকিলো৷ এহাতত মোৰ আঠবছৰীয়া ভাই ইনজাম, আনখনত এই সৰি যাওঁ এই মৰি যাওঁ মোৰ জীউটো৷

(১) বাৰু কচোন মণি, আলমাৰীটোতে মাৰৰ কটনৰ কাপোৰ এযোৰ আছিল আকাশী নীলা ৰঙৰ …… ক’ৰবাত থলি নেকি? মই ভাৱিছিলো কাপোৰযোৰ

“ভগা কলিজাত কোনে বিনায়৷ কবিতা মোৰ দুখৰ ঋতুৰ এপাহি খঁৰিকাজাই”৷ ফুলমতীৰ কোঠাৰ বাহিৰত হীৰুদাৰ কবিতাৰ শাৰী ইটাৰে লিখা কথাতো ইমানো

“সন্ধিয়া সময় কণত এই ঠাই টুকুৰা বৰ মনমোহা হৈ পৰে নহয় নে? ” দূৰ দিগন্তত অস্ত যাব খোজা বেলি টিৰ

সৰু ল’ৰা-ছোৱালীৰ লগত ভালদৰে কথা নপতাৰ কথা মোৰ লগৰ প্ৰায় সকলোৱে গম পাইছিল৷ তেনে অৱস্থাত মোৰ দোকানৰ আগত কান্দি থকা

এবাৰ একে লগৰে ভৰতৰ পৰা তাৰ জোতা এযোৰ কেইটিমান টকা দি কিনি আনিছিলোঁ৷ সিহঁত চহকী মানুহ৷ নতুন জোতা কাপোৰ পায়েই

বলোৰাম বুঢ়াৰ যোৱা সাতদিন ধৰি টোপনি খতি৷ কাৰণটো প্ৰাণাধিক মৰমৰ ঘৈণীয়েক – বুঢ়ী হৈমন্তী৷ তজবজীয়া বুঢ়ীজনী হঠাতে নৰিয়াত পৰিল৷ আজি

(১) এতিয়াও কেতিয়াবা মাজে মাজে ভাৱো৷ তাই বাৰু এতিয়া কেনে আছে..? আগৰ দৰেই আছে নে? নে শকত হ’ল, বা ক্ষীণ?

নিৰ্দিষ্ট ঠাইডোখৰত গাড়ীখন আহি ৰ’লহি৷ আগৰ ছিটত মোৰ ওচৰত বহি থকা তমসাৰ স’তে ময়ো গাড়ীখনৰপৰা নামিলোঁ৷ পিছফালে বহি অহা বাকী