Month: September 2016

  ঘৰুৱা চহৰ মৰিগাঁৱত দুবছৰ কাম কৰাৰ পিছত গুৱাহাটীলৈ ঢাপলি মেলিলো… মোৰ দুৰ্বাৰ ইচ্ছা পেছাটোৰ জৰিয়তে বেছি কৌশল জনাৰ লগতে

দেওবৰীয়া বজাৰখন চহৰৰ মাজেৰে যোৱা মূল ৰাস্তাটোতে বহে৷ সদায় এপাক যোৱাতো এক নিয়মতে পৰিণত হৈছেগৈ, প্ৰায়ে অকলে যাওঁ, মাজে মাজে

বৰবৌহঁতৰ চোতালখন প্ৰকাণ্ড৷ খেতি চপোৱা দিনবোৰত একেলগে চাৰিটামান মৰণা পেলাব পৰা চোতাল৷ চুবুৰীৰ আটাইবোৰ ল’ছালীয়ে স্কুলৰ পৰা অহাৰ পাছত সেই

ঠাই টুকুৰাত সিন্‌হা ছাৰ বুলি ক’লে চিনি নপোৱা ব্যক্তি হয়তো এজনো নোলাব৷ পেচাত এজন চৰকাৰী চাকৰিয়াল যদিও…মনৰ এক অদম্য হেঁপাহৰ

ৰাজুৰ ৰুমমেট অসীমে ৰাজু বাথৰুমত আছে বুলি কোৱাৰ বাবে মই বেলকনিতে বহি অপেক্ষা কৰিলো সি ওলাই অহালৈ৷ অসীমে ভিতৰতে বহিবলৈ

তাইক দিব নেলাগে …. বিশ্ব সাক্ষৰতা দিৱস উপলক্ষে আয়োজন কৰা চিত্ৰাঙ্কন প্ৰতিযোগিতাৰ উদ্যোক্তাজনে অনিমাৰ সন্মুখতো ’আৰ্ট পেপাৰ’ খন দি যোৱা

লীলা বৌৰ উশাহ চুটি হৈ আহিছে৷ কথাটো কাণত পৰাৰ মাত্ৰকেই মোহন পাঠকে ভাগৱত খন লৈ ওলাল৷ “আই অ’, মামনি…থাপনাত চাচোন

তেতিয়া মই ডিৰাঙত৷ মনোমোহা ডিৰাং৷ চৌদিশে নৈসৰ্গিক সৌন্দৰ্য্য৷ প্ৰকৃতিয়ে কোনো কৃপণালি নকৰাকৈ উপহাৰ দিছে এই পাহাৰীয়া ঠাইখনক৷ যিয়ে আহে সিয়েই

  “ হুঁ: …..ইমান ফুটনি! ! ! “চহৰত থাকে বুলিয়েই ,গাড়ীখন গোটালে বুলিয়েই,মোৰ ফালে কেৰাহিকেও নেচালে।” ভোৰভোৰাই দিগন্ত ঘৰ সোমাল৷

হঠাৎ তাই কিবা ক’বলৈ গৈও ৰৈ গ’ল৷ তাইৰ দুগাল উদ্দেশ্যি আগবাঢ়ি অহা হাতখন কেনেদৰে বাধা দিব পৰা যায়, তাৰহে চিন্তা

  শিৱই দুৰ্গা পূজা বুলি ল’ৰাটোৰ কাৰণে চোলা এটা কিনিলে৷ তাৰ দৰে মানুহৰ কাৰণে ল’ৰা-ছোৱালীক পূজাত কাপোৰ দিয়াটো কিমানযে কঠিন৷

মুখত সকলো সময়তে মদৰ গোন্ধ এটা, কথা বতৰাবোৰৰও লাগ বান্ধ নাই মানুহজনৰ৷ বিমলদা মানুহটো বোলে আগতে এনেকুৱা নাছিল৷ ডিগ্ৰী অৰ্হতা

কেইবাদিনৰ দপদপীয়া বৰষুণৰ পাছত থমকি ৰোৱা আকাশখনৰ তলৰে মাকে জীয়েকক হাতত ধৰি গৈ আছে৷ গ্ৰীষ্মকালীন বন্ধত হোৱা “তিনিদিনীয়া ৰিউবিক  কিউবৰ

  বাহিৰত চিপচিপকৈ বৰষুণ দিবলৈ ধৰিছে লগত অলপ বতাহো বলি আছে সেয়ে মাজে মাজে বতাহৰ কোবত খুলি থোৱা খিড়িকীখনে বৰষুণৰ

সি নিৰৱে উচুপি গাহৰিটো ঘপিয়াই থাকিল৷ টুকুৰাবোৰ সৰু ডাঙৰ হ’ল৷ আস্, হ’লেও হ’ল বাৰু ডাঙৰ সৰু৷ তাৰ মৰমীজনীৰ ঘৰলৈ জোঁৱাই

হোপাই জোপাই বিষ্ণু বৰুৱাই যিমান পাৰে জোৰেৰে চাইকেলৰ গতি বঢ়াইছে৷ চমুতকৈ চমু ৰাস্তাৰ গতি তেওঁৰ নখ দৰ্পণত৷ তথাপি আজি ৰাস্তাটো

পাঠকে খুব ট্ৰে়জেদী ফালিলে৷ টেমাটো গৰম হৈ গল৷ সি সুধিলে সি কি কৰা উচিত৷ সাধাৰণতে এনেকুৱা কেচত মই ‘টিট ফৰ

বাবুনগৰৰ দুৰ্গা পূজাৰ মণ্ডপত দুৰ্গাৰ বিশাল মূৰ্তিটোলৈ চাই ফাল্গুনীয়ে জীয়েক চম্পাক ক’লে, “দুৰ্গা মাৰ এই মূৰ্তিটোত ক’ৰ মাটি আছে জাননে”?

চৰকাৰী চাকৰিয়াল হোৱা সূত্ৰে বিগত দুমাহমান নিৰ্বাচনৰ কাম কাজত জড়িত হৈ আছিলো৷ পাহাৰীয়া জিলাখনলৈ মোৰ বদলি হৈ অহাও বৰ বেছি

  প্ৰধান শিক্ষকজনে ক’লে- ককায়েৰৰ বয়সেই চৈধ্য বছৰ হোৱা নাই, তোক পোন্ধৰ বছৰ হোৱা বুলি চাৰ্টিফিকেট কেনেকৈ দিওঁ? পাৰিবি দে৷

তেজেৰে তুমৰলি হৈ মানুহজন কলেজৰ আগত পৰি আছিল। কলেজৰ আগত বাইক ষ্টাণ্ট্ কৰা অঘাইটংকেইটাই প্ৰথমতে সহায়ৰ বাবে দৌৰি আহিছিল। ভাগ্যে

টোপনি গৈ থাকিলে বা ৰাতিপুৱাৰ ভাগত এনেই উঠিব মন নাই এটা ধুনীয়া আমেজত বাগৰি থাকিলে কোনোবাই কাষত কথা কৈ থাকিলে

মুখ বাগৰি অহা অদ্ভুত বিজ্ঞাপনটো শুনি ময়ো প্ৰথমে আচৰিত হৈছিলোঁ৷ আহঁতগুৰি উচ্চতৰ মাধ্যমিক বিদ্যালয়ৰ ভূগোল বিভাগৰ বিষয় শিক্ষক দীপক তহবিলদাৰে

অগা পিছাকৈ দুটা শব্দই গোটেই অঞ্চলটো কোবাই গ’ল৷ প্ৰথমটো শব্দ যদি দূৰ আকাশৰ পৰা ভাহি অহা গাজনিৰ দৰে, অলপো গাত

  সীমান্তত কাম কৰা পুতেকৰ পৰা বহুদিন চিঠি পত্ৰ নহাত বুঢ়ী পোষ্ট অফিছলৈ গ’ল৷ নতুন পিয়নজনে ক’লে- আপোনাৰ ল’ৰাৰ ভাষাত

  তুমি অলপ অপেক্ষা কৰিব নোৱাৰা নে? মোৰ শপত৷ এটি ক্ষণ মাত্ৰ? ? ? আজি যদি মই ৰওঁ, তুমিয়েই কাইলৈ

  ৰুবুলে কঠীয়া টানি উভালিছে, বান্ধিছে আৰু কঢ়িয়াই তৰালীৰ ওচৰত থৈ গৈ আছে৷ “ছোৱালী আৰু ধানৰ মাজত একো পাৰ্থক্য নাই”