Month: December 2016

ঘটনাটো ঘটি যোৱা আজি পাঁচদিনেই হ’লহি। খবৰ এটা কৰিবলৈহে যাব পৰা নাই। তাতে এই চাৰিদিন স্কুলো বন্ধ আছিল পূজাৰ বাবে।

গোলপীয়া কাপোৰপিন্ধা মানুহজনী হাঁ‌হি হাঁ‌হি গিৰিয়েকৰ পাছত বাইকত বহি গৈ আছে।খুব সুন্দৰকৈ বহিছে তাই এখন হাতেৰে গিৰিয়েকৰ বাউসীত ধৰি কোনো

প্ৰাথমিক বিদ্যালয়খনৰ দ্বিতীয়টো পিৰিয়দ শেষ হৈছিলহে মাত্ৰ, খবৰ আহিল অঞ্চলটোৰ বিশিষ্ট সমাজকৰ্মী তথা বিদ্যালয় পৰিচালনা সমিতিৰ প্ৰাক্তন সভাপতিগৰাকী ঢুকাল৷ বিষয়টোৰ

মোবাইলত নামটো দেহাৰ ঠাইত প্ৰিয়ংকা হোৱা দুসপ্তাহ হৈছে। সি পাহৰিব বিচাৰিছে সকলো। তাইৰ সকলোবোৰ ফটো মোবাইল আঁতৰাই পেলাইছে সি। তাইৰ

ধুনীয়া মানুহজনী মানুহজনী ধুনীয়া। মানুহজনীৰ চকুযুৰি ধুনীয়া, কান্ধলৈকে পৰা চুলিখিনি ধুনীয়া, মুখ আৰু গাৰ ৰং ৰঙা বগা। ইয়াৰ ওপৰিও আছে

অণুগল্প-১ পট উৎপল জোনাক হাজৰিকা ‘হেল্লৌ! শুনাচোন৷ দাড়ি আৰু চুলিখিনি কাটি ল’বা৷’ মুখখন নুঘুৰালেও গম পাইছো কাষৰ চিটৰ ফিটফাট মাইনাই

” কি নাম তোৰ ?” ” আকবৰ !” দিগন্তই ল’ৰাটোৰ মুখলৈ চালে৷ সৰু ল’ৰা, পোন্ধৰ বছৰ হোৱাই নাই চাগে’। মুখখন

গুজৰি গুমৰি আছে কথাবোৰ৷ বৰ প্ৰয়োজন হৈছে চৰিত্ৰ কিছুমানৰ৷ বাটতে আৰম্ভ হ’ব, গৈ থাকিব মানুহবোৰ৷ মানুহবোৰে একেবোৰ কথাকে পাতিব৷ একেবোৰ

লাইফ ইজ আনফেয়াৰ!   এটা চুড়ান্ত অপ্টিমিষ্ট ষ্টেটমেন্ট৷ আচলতে জীৱনটো তাতকৈ বহু বেছি জহন্নামে গৈছে৷ বন্ধুৱে বিৰিয়ানী খাবলৈ নিমন্ত্ৰণ দি

প্ৰবালে কোৱা ধৰণেই বিদিশা যাবলৈ ওলাল। প্ৰবাল, তাইৰ প্ৰেম তাইৰ সপোন প্ৰবাল। সি তাইক বুজিছিল , কৈছিল , বিচাৰিলেই মোক

‘নাথ দা, কাইলৈ কিমান সময়ত যাব?’– সহকৰ্মী ভাস্কৰে সুধিলে৷ এতিয়া লৈকে তিনি বাৰ সুধিলে ৷ মই বিৰক্তিৰে ক’লো- ‘মৰনিং পাছ

: মাইনা এইবোৰ কি হৈছে? তোৰ মাৰ্কচ দিনে দিনে কমি আহিছে কিয়? পৰীক্ষালৈও বেছিদিন নাই৷ মেজৰ লৈ পঢ়িছ,যদি ভাল ৰিজাল্ট

আজি এসপ্তাহমান হ’ল— আমাৰ সন্মুখৰ ঘৰটোলৈ নতুন ভাড়াতীয়া আহিছে৷ বিশেষ লক্ষ্য কৰিবলগীয়া একো কথা নাই। কাৰণ ভাড়াতীয়া মানুহৰ অহা-যোৱা চলিয়েই

ক্লাছ নাইনৰ পৰীক্ষাৰ ৰিজাল্ট দিব। হৰেনৰ চকুত টোপনি নাই। কাৰণ পৰীক্ষাত পাছ কৰিব নে নকৰিব সেইটো সি খাটাং নহয়। তাতে

গাঁৱৰ আটাইতকৈ ধনী মানুহজন ঢুকাল। মিনতিৰ ঘৰলৈ পুৱাই খবৰ আহিল, তাই গৈ মৃতকৰ ঘৰত ইটো-সিটো কৰি দিব লাগে । ছমাহ

(ভৌতিক গল্প) আগদিনাৰ পৰা যেন মোৰ কালিকা লগা সময়হে নামিছিল৷ আচলতে মই যোৱা কথাও নাছিল, কিন্তু তালৈ যাব লগা সহকৰ্মীজনৰ

খুব ৰাতিপুৱাতে উঠিছো। ৫ টা বজাতে ট্ৰেইন ধৰিব লাগে। লৰালৰিকৈ গৈ ষ্টেচন পালোঁ পিছে লাগিল নহয় সিটো৷ ঘৰত শুই উঠিয়েই

|| অহেতুক || =============== – নাজমা বেগম একো এটা সিদ্ধান্ত ল’ব নোৱাৰা এই আহুকলীয়া সময়কণ বহুবাৰ পাৰ লগীয়া হৈছে মাধুৰীমাই

||এজন তথাকথিত ভদ্ৰলোকৰ দিনলিপি|| ============================= ✍

এযোৰ পাটৰ কাপোৰ – বিকাশ শইকীয়া৷ ১) পুজাৰ বতৰ৷ বাইকখন লৈ এনেয়ে ওলাই গলো৷ পিন্ধা উৰাত মই বিশেষ চৌখিন নহয়৷

তুমি আহিছিলা চেনাই মোৰ পদূলিলৈ বুলি – মৃদুলা দাস৷ (এক) ক্ৰিং•• ক্ৰিং••• : হেল্ল’ : দুৱাৰখন খোল৷ …… : ইমান

চেনিমৰা বাগানৰ চিঠি -অনন্ত বৰা মনোজ দাই বহুদিনৰ পৰাই মাতি আছিল৷ সেইদিনা খবৰ খাতি নিদিয়াকৈ গৈ ওলালোঁগৈ৷ : খবৰ নিদিয়াকৈ

শব্দ -অনামিকা চলিহা৷ হঠাৎ মোৰ গাটো জিকাৰ খাই উঠিল৷ এই অজান অনুভূতি আগতে মই কেতিয়াও অনুভৱ কৰা নাছিলো৷ হাতখনে মোৰ

সাপ -মানৱেন্দ্ৰ কুমাৰ শৰ্মা আজিও সেই সপোনটো দেখি উৰ্বশীৰ শেষ নিশা অহা চিলমিলিয়া টোপনি ভাগিল৷ তাই একে জাপে বিছনাত উঠি

প্ৰেম, সপোন আৰু আধৰুৱা আলাপ -জ্যোতিমণি দেৱী৷ (১) সপোন দেখে তাই৷ তাই দেখা সপোনে ঢুকি নাপায় কোনো অট্টালিকা নতুবা বিলাসী

প্ৰত্যাশা – দিব্যজ্যোতি চৌধুৰী ডিচান এটা বৰ মেধাবী লৰা৷ ডিচানক মৰম নকৰা মানুহ খুব কম৷ স্কুলৰ শিক্ষক শিক্ষয়িত্ৰীৰ পৰা আত্মীয়

পৰিধি – নাজমা বেগম৷ খিৰিকীখন খুলি দি ভাগিৰথী গ্ৰীলত ধৰি এনেয়ে কিছুদেৰি থিয় দি ৰ’ল৷ আজি ভাগিৰথীৰ বাবে গোটেই দিনটোৱেই

পৰিক্ৰমা(গল্প) ✍ কপিল দাস সোঁহাতত থকা গিলাচটোত শেষ শোহাটো মাৰি মুখখন বিকটাই দিলে ভগোৰামে, মদ নহয় যেন বিষ এসোপাহে গলাধঃকৰণ

ন কইনা মই ধান ডাবলৈ যাম – পৰী শ্যামলী ভূঞা পুৱাই খুলি দিয়া খিৰিকিখনত মোৰ চকু থৰ হৈ ৰল৷ পিছফালেই

নি: স্বাৰ্থ -ৰেখাশ্ৰী বৰুৱা৷ “সীমান্ত তই আহিলি, চাও মোক যাবলৈ দিয়া, মোৰ ল’ৰা সীমান্ত আহিছে“ কণক দুৱৰাই বিছনাৰ পৰা উঠিবলৈ

মাছৰোকা! ————- – জ্যোতিৰূপম দত্ত৷ আজিয়েই! আজি গধূলিকৈয়ে কামটো কৰি পেলাব লাগিব বাপ্পেকে! কিমান আৰু ভাওঁ জুৰি থাকিম? আগতে বজাৰে

—লখিমী— -জয়ন্ত কুমাৰ ডেকা৷ দুপৰীয়া ঠিক বাৰটামান বাজিছে৷ মবাইললৈ এটা মেজেছ আহিল৷ – ’বিজি আছা নেকি? নাই যদি কথা এটা

কাণফুলি -ভাস্কৰজ্যোতি দাস ৰাস্তাটো লুংলুঙীয়া৷ ৰাস্তা বুলি নকৈ গৰুবাট বুলি কোৱা ভাল৷ সেইটোৰে গ’লে সৰু চোতালখনত দুটা ঘৰ৷ এটা ভঁৰালঘৰ,

যা দেৱী যা  – নিৰুপমা ডেকা দুৰ্গা পূজাৰ দশমীটো পাৰ হোৱাতহে মনেশ্বৰ হাজৰিকাৰ উশাহটো ঘূৰিল৷ এনে ব্যয় বহুল গুৱাহাটীৰ নিচিনা

ঈশ্বৰে তেওঁক মুক্তি দিয়ক – মৌচুমী দাস৷ আচামীৰ মন্তব্য শুনি গোটই কোঠালিটোত হৈ চৈ লাগিল৷ “অৰ্ডাৰ অৰ্ডাৰ Silent please! “

হেৰোৱা সুবাস ———— – ইন্দিৰা দিগন্ত৷ পুৱাৰ পৰা তিতা কাপোৰ কেইখনলৈ তাই বাহিৰ ভিতৰ কৰি আছে৷ আজিহে বতৰটোৱে লুকা -ভাকু

: : : : : : : : : এটা সংকল্প: : : : : : : নিৰুপমা ডেকা  

ডাইনী  -নীত কাশ্যপ৷ “ঘূণাৰাম তই নকৱ কিয়? মই ডাইনী নহয়৷ ঘূণাৰাম…ঘূণাৰাম…“ কুণ্ডলী পকাই ক’লা ধোঁৱাবোৰ আকাশলৈ উৰি গৈছিল৷ ফাট মেলা

ব্ৰেণ্ডে’ড -দীপাংকৰ বুবু নাথ কলেজীয়া দিনতে লগৰবোৰৰ দুভৰিত দেখি দেখি দামী ব্ৰেণ্ডেড জোতা পিন্ধাৰ আশা এটা লাহে লাহে বুকুত বাঢ়ি

★★“বন্ধুত্ব“ এক অবুজ মাপকাঠি ★★ – মিঠুন ভট্টাচাৰ্য্য “বন্ধু“ বোলা শব্দটোত মনোজ অলপ পিছ পৰা৷ সেইবাবেই চাগৈ যেতিয়াই কোনো আত্মীয়তা

বগা ৰং ভালপোৱা মানুহজন —————————————- অচ্যুত কৃষ্ণ হাজৰিকা৷ ৰাতিপুৱাৰ সময়৷ মানুহজন বাৰাণ্ডাতে বহি আছে৷ শেৱালি ফুলবোৰে পদূলিটো বগা দলিচাযেন কৰি

আধুনিকতা – ৰিমঝিম বৰঠাকুৰ সকলো সমস্যাৰে যেন সমাধান হ’ল চিগাৰেটডাল৷ দীঘল নলীডালৰ ভিতৰত সোমাই থকা নিক’টিননখিনিয়ে শেষ আশ্ৰয় যিয়ে দিব

ওলোম -ৰাজীব শৰ্মা পদুলি মূৰত চাইকেলৰ পৰা নামি চোঁতাল পোৱালৈকে মহেন্দ্ৰ মাষ্টৰে নতুনকৈ গঁথা ইটাৰ বেৰখনলৈ চাই চাই ঘৰৰ ভিতৰ

মৰমৰ ৰেডিঅ’ -ৰিমঝিম বৰঠাকুৰ বেয়া হৈ থকা ৰেডিঅ’টো ভাল কৰিবলৈ নি উদাস মনেৰে উভতি আহিল মহেন শইকীয়া৷ দুনাই বোলে আৰু

লিংকম্যান – ৰুণুমী দেৱী   এন্ধাৰৰ আঁৰ লৈ সি উজনিমুৱা ৰেলগাড়ীখন অহাৰ আগে আগে অপাৰেচনটো কৰিব গ’ল৷ ইমান ডাঙৰ অপাৰেচন

লাজ প্ৰাণজিৎ বৰা   আনদিনা তাই ৰে’ল ষ্টেচনলৈ উঠি যোৱা চিৰিটোৰ মুখতে বহে৷ কেতিয়াবা উপাৰ্জন কম হ’লে বাছ আস্থান বা

কৃপণ মুণিমন্ত শইকীয়া   আবেলি দীপান্বিতা উপলক্ষে পোতা কলগছ দুজোপাৰ গুৰিটো গোবৰেৰে মচি দিয়া, মাটিৰ চাকিবোৰ ভালদৰে ঘঁহি তাত শলিতা

জংগম নীত কাশ্যপ   মোহন _ _ _হয়তো মই খুব জোৰেৰেই চিঞৰিছিলো! মোহন উধাতু খাই সোমাই আহিল৷ মোৰ চকুত চকুপানী৷

এজনী গান গোৱা ছোৱালী -প্ৰশান্ত ৰাজখোৱা   মানুহ গৰাকীয়ে আন দিনাৰ দৰে আজিও তাইৰ এটা ফ্ৰেমত বন্ধোৱা ফটোখন ধুনীয়াকৈ মচি-কাচি

এনিশাৰ সাধু বন্দিতা গগৈ বৰা   বৰ্ষাই ঘৰৰ কাম-বনবোৰ শেষ কৰি বিছনালৈ আহে মানে এঘাৰটা বাজিবৰে হৈছিল! অৱশ্যে ইচ্ছা কৰিয়েই

দীপাৱলী -সুনীল দত্ত সাঁচতীয়া ধন কেইটা ভাঙি কমলে এইবাৰো বজাৰৰ চুকটোত ফটকাৰ অস্থায়ী দোকানখন বহুৱাইছে৷ কমলৰ দোকানখন প্ৰতিটো উৎসৱতে সলনি

দেৱালীৰ আলোক -শান্তনু বৰা   কেৰেৰেচচ…..ফটকা, আতচবাজী বেচা অস্থায়ী দোকানখনৰ সন্মুখত ডিস্ক ব্ৰেকডাল মাৰি ফিল্মী কায়দাত বাইকৰপৰা নামোতেই ম’বাইলটোৱে টেঁটুফলাত

আত্মজ -নিৰুপমা ডেকা ৰাতি ঠিক বিছনাখনত উঠিছিলোহে৷ কৰপৰা জানো চেপা কান্দোন এটা কাণত পৰিলহি৷ এওঁক কলো কোনোবাই কন্দাৰ নিচিনা লগা

অপৰাধ মল্লিকা শৰ্মা বৰদলৈ   চোৰ চোৰ, ধৰ তাক, মাৰ মাৰ …সকলোৱে সমস্বৰে চিঞৰি উঠিছে৷ কি হৈছে নজনা বোৰেও মাৰিবলৈ

অগল্প নীলাক্ষী দেৱী ডেকা৷   দেৱই পঢ়ি থকা কিতাপখনৰ পৰা মূৰ তুলি নন্দিনীলৈ চালে৷ দেৱৰ ফালে পিঠি দি বেলকনিৰ ৰেলিঙত

আধুনিক সাধু   ঊষামণি কাকতি (১) ঢং…ঢং…ঢং…৷ লেবটৰীৰ বেৰত ওলমি থকা পুৰণি ঘড়ীটোৱে ৰাতি বাৰ বজাৰ সংকেত দিলে৷ ডিচেম্বৰ মাহ৷

আত্ম-তুষ্টি জীতেন্দ্ৰ জীতু শইকীয়া (এটি সঁচা ঘটনাৰ আলমত লিখা গল্প) (১) ব্যস্ত মহানগৰীৰ উৎকট গৰমৰ এটি আবেলি৷ অফিচৰ পৰা আহি