Month: April 2017

সেউজীয়া পাটৰ মেখেলা চাদৰ পিন্ধা ওখ বোৱাৰীজনী। হাত, কাণ, ডিঙি, নাকত কাপোৰৰ বৰণৰ লগত মিলাই পিন্ধিছে এসোপা গহণা গাথৰি। সেউজীয়া

কাহিনীকাৰৰ টোকাবহীৰ এপৃষ্ঠা: আমি উটি-ভাঁহি ফুৰা আভাসী পৃথিৱীখনৰপৰা বহুযোজন দূৰৈত আছিল সেই পৃথিৱী৷ অপূৰ্ব মেঘবৰ্ণ নৈসৰ্গিক শোভাৰে ভৰা, মৰমৰ মাত

“বেটা শুলেনে?” “শুলে বাইদেউ” “আমাৰ ভাতখিনি টেবুলত সজাই দি তয়ো শুগৈ যা৷ ” ৰাধা মনে মনে ভিতৰলৈ গুছি গ’ল৷ গেষ্ট

একমাত্ৰ ড° বৰবৰুৱায়েই তেওঁক সহায় কৰিব পাৰিব৷ বৃদ্ধয়ে ভাৱে৷ তেওঁৰ বিশ্বাসৰ কাৰণো আছে৷ জেনেটিক ইঞ্জিনিয়াৰিঙত হাভাৰ্ড বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ডক্টৰেট বৰবৰুৱা এজন

মাজে মাজে নমিতাৰ নিজৰ ওপৰত প্ৰচণ্ড খং এটা উঠে৷ ৰাতিপুৱাই গা পা ধুই গোঁসাই ঘৰত সোমাই চিঞৰি চিঞৰি প্ৰাৰ্থনা কৰি

সময়বোৰ পূৰৱীৰ বাবে প্ৰায়েই অসহ্যকৰ হৈ উঠে৷ পৰাণ অফিচলৈ ওলাই যোৱাৰ পাছত অকলশৰীয়া ঘৰখনৰ নিৰ্জনতাই তাইক যেন গিলিহে পেলাব৷ কামনো

খবৰ এটা হৈ বিয়পি পৰিল মাধুৰী৷ মাধুৰী শৰ্মা বামুণৰ ছোৱালী হৈ পলাই গ’ল একে গাঁৱৰে আহোমৰ ল’ৰা পলাশলৈ! কি সাংঘাতিক

মাজনী অসমলৈ আহিছে৷ চুবুৰীয়া হলধৰৰ ছোৱালী৷ অহাৰ দিনা খনৰ পৰাই জাপি জাপি কৰি আছে৷ তাইক হেনো জাপি লাগে৷ বিহু নাচোতে

গোঁসাইঘৰৰ ভিতৰৰ চাকিগছৰ পোহৰত উদ্ভাসিত হৈ ৰৈছে লীলা বৰুৱাৰ মুখখন৷ প্ৰাৰ্থনাত বিভোৰ তেওঁ৷ বিনন্দ বৰুৱাই ৰ’ লাগি চাই আছে৷ হাতত

ধমক লগাটো কটা! এহেলৈ মই তাক মাছে-মঙহে ৰান্ধি খুৱাই তেজ বঢ়াইছোঁ৷পানী এগিলাচ নিজে লৈ নাখায়… তাৰ আল ধৰি দেহা শুকুৱাইছোঁ….

ভালপোৱা এখন নৈ৷ তুমি বঠাহীন নাৱৰ নাৱৰীয়া, মই তোমাৰ সংগী মৌছুমীয়ে লিখি দিয়া কথাকেইটা চকুৰে পঢ়ি লৈ সমৰে মৌছুমীলৈ চাই

ক্ৰিটিং, , , ফেচবুকত এটা চিনাকি নামৰ ৰিকুৱেষ্ট নটিফিকেচন৷ মোবাইলটো হাতত লৈ জুৰী শিলপৰা কপৌৰ দৰে থৰ লাগি ৰ’ল বহুপৰ৷

ধুমুহাই এফালৰ পৰা সৱ ঢাঁহি-মুহি নিয়াৰ পিছতে মুষলধাৰে বৰষুণ আহিল৷ সেই বৰষুণৰ মাজেৰে পাহাৰৰ এঢলীয়া বাটেৰে মহন্তই খুপি খুপি খোজ

নিঃসংগতা আজিকালি প্ৰিয় হৈ পৰিছে৷ প্ৰকৃতিৰ সঙ্গ উপভোগ কৰিবলৈ নিঃসংগতাতকৈ ভাল বন্ধু কোনো হ’ব নোৱাৰে৷ প্ৰকৃতিয়ে প্ৰতি মুহূৰ্ততে কিবা এটা

যোৱা ৩০ বছৰে মথুৰামোহনে শিল ভাঙিছে৷ শিলৰ লগত তাৰ সম্পৰ্ক অভিন্ন৷ ক’লীয়া-মটিয়া-বগা বৰণৰ শিলবোৰ দেখিলেই তাৰ স্নায়ুবোৰ সবল হৈ উঠে৷

ভাগ্য -নীলাক্ষি দেৱী ডেকা মানুহগৰাকীয়ে একমাত্ৰ পুতেকৰ বন্ধোৱা ছবিখনৰ আগত জ্বলি থকা চাকিগছৰ শলিতাদাল অলপ আগবঢ়াই দিলে৷ এতিয়াৰ পৰা তেওঁ

“বেটা শুলেনে? ” “শুলে বাইদেউ” “আমাৰ ভাতখিনি টেবুলত সজাই দি তয়ো শুগৈ যা৷ ” ৰাধা মনে মনে ভিতৰলৈ গুছি গ’ল৷

দৰ্জাখন খোলোতেই চকুত চকু পৰিছিল৷ বগা চেলোৱাৰ কামিজ জোৰেৰে প্ৰসাধনবিহীন মুখখন, আসঃ ইমান উজ্জ্বল… ৰিদিপৰ বিয়া পাতিব বুলি শুনাৰে পৰা

বাছখনৰ পৰা নামি সুদেষ্ণাই এনেই এবাৰ ইফালে-সিফালে চালে । কলেজীয়া লৰা- ছোৱালী দুটামানৰ বাদে আন কোনো নাই । ঘড়ীটোলৈ চালে

“কাষ্টমাৰজন চোন এতিয়াও নাহিল“, , ঘড়ীটোলৈ দৃষ্টি নিক্ষেপ কৰি ৰাগিণীয়ে নিজকে কৈ উঠিল৷ তাই পুনৰ এবাৰ আইনাখনৰ আগত থিয় হৈ