Month: October 2017

হৈ-চৈ, থেলা-হেঁচা,হাল্লা-গোল্লা, আৰতিৰ ঢোল-তালৰ মাজত বিক্ৰমৰ মুখখনে লৰচৰ কৰা দেখিলোঁ,তাৰ মুখৰ পৰা নি:সৃত শব্দবোৰ ধৰিব নোৱাৰিলোঁ, অতএব আন্দাজতে ধৰি ল’লো

গোটেই কথাখিনি মন দি শুনিলে সমুদ্ৰই৷ সমুদ্ৰগুপ্ত দত্ত গুৱাহাটীৰ এজন নামজলা মনোবিজ্ঞানী৷ টেবুলৰ সিপাৰে বহি গোটেই কথাখিনি কৈ কান্দোনত ভাঙি

ছপা আখৰত নিজৰ নামটো দেখাৰ পাছত জয়ন্তৰ আনন্দৰ সীমা নাছিল৷ তেতিয়া তেওঁ দশম শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰ৷ বিদ্যালয়ৰ বছৰেকীয়া আলোচনীখনত তেওঁৰ গল্প

(১)কেশবিন্যাস মানুহজনীৰ চুলিকোচা চায়ে পচন্দ কৰিছিল মানুহজনে৷ চুলিকোঁচা ভালপোৱাৰ বাবেই মানুহজনীক আচল নামটোৰে নামাতি মাতিছিল ’কেশদা’ বুলি৷ মুম্বাইৰ পৰা কেম’

চহৰৰখনৰ ৰাস্তাত শেষ ৰাতিৰ দোপালপিটা বৰষুণৰ মাজেৰে মণ্টুৱে বাইকখন উৰুৱাই লৈ গৈ আছে৷ ৰাতি বহুত হ’ল গতিকে ৰাস্তাত বেলেগ এখনো

মুন্নীয়ে চাৰিদিন ধৰি থেনথেনাই আছে৷ পূজাত লগৰ সকলোৱে কাপোৰ লৈছে, কেৱল তাইৰহে নাই৷ মাকে দুবছৰ আগৰ পূজাত দিয়া ফ্ৰকটো এতিয়া

: মৰিলো ঔ৷ মৰিলো ঔ৷ মোক নামাৰিবি৷ মই ডাইনী নহয়৷ মই ডাইনী নহয়৷ পোনাকণ মোক বচা৷ : আই আই৷ ছাৰ

কলেজ শিক্ষক নাতিনী প্ৰিয়াংকী সোণালী জয়ন্তীৰ আহ্বায়ক সমিতিৰ সম্পাদিকা৷ মই আজি পঞ্চাছ বছৰৰ পাছত এইখন কলেজত ভৰি দিছো, চকু দুটা

শুনা কথা আগতে চহৰখন শিলৰ নাছিল৷ গছ আছিল, মাটি আছিল, নৈ আছিল৷ ৰ’দৰ জিলিকনিত উজ্জ্বল চহৰখনক মাজে মাজে বৰষুণে ৰং

খিৰিকীখন খুলি দিওঁতেই শেৱালিৰ সেই চিনাকি সুবাসটো নম্ৰতাৰ বুকুলৈ বৈ আহিল৷ কিবা এক অবুজ দুখত খিৰিকীৰ গ্ৰীলতে ধৰি চকুৰে মণিব

নীলা আকাশখনত এচপৰা মাত্ৰ ডাৱৰ৷ শুদ্ধ বগা৷ ডাৱৰচপৰাক ভেড়া এটা যেন দেখা গ’ল৷ সোণমনিৰ কিতাপত থকা ভেড়াটোৰ লেখীয়া৷ তাৰপাছত লাহে

“গৃহস্থ আছেনে ঘৰত“ বাহিৰৰ পৰা অহা মাতষাৰ শুনি পাচলি কাটি থকাৰ পৰাই মায়ে মোক চিঞৰি ক’লে— : পুল’ কোন আহিছে

প্ৰত্যেক বছৰে দুৰ্গাপূজা আৰম্ভ হোৱাৰ দিনাই অমল শইকীয়াৰ ঘৰত এই কাজিয়াখন আৰম্ভ হয় আৰু পূজা শেষ হোৱাৰ লগে লগে কাজিয়াখনো

শাৰী এখন ল’ম বুলি তেওঁ বজাৰলৈ গৈছিল৷ “আপোনাৰ বাবে নে?“ : হয় গেলাৰীটোৰ পৰা কেইখনমান বগা, গুলপীয়া ৰঙৰ শাৰী আগবঢ়াই