Month: November 2017

  ৰাতিপুৱাই গাঁওখনত হুৱাদুৱা লাগিল। ৰাতিৰ কিনকিনিয়া বৰষুণজাকৰ পিচত বেলিটোৱে এঙামুৰি এটা দি মুখ দেখুৱাইছিলহে। নামঘৰটোত চলি থকা ভাগৱত পাঠভাগত

  -ভয় নকৰিবি; ভগৱান আছে তোৰ লগত। -উমম নাই কৰা। -সাহস ৰাখিবি, আমি লগৰ চব আছোঁ তোৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা কৰি।

দেখিছিলোঁ, বুজা নাছিলোঁ৷ বুজিছিলোঁ, অলপ বুজিছিলোঁ৷ বকুলতলত ফুল বুটলি থাকোঁতেই কোনোবাই কোৱা-কুই কৰে- — ঐ, পফুল দা আৰু সৰুমাই পেহীয়ে

এইবোৰ সেইসময়ৰ কাহিনী, যেতিয়া প্ৰাইভেট বেংকটোত ৰিলেশ্বনশ্বিপ মেনেজাৰ হিচাপে আমি কাম কৰিছিলোঁ। আমি ইনভেষ্টমেণ্ট বেংকিংখিনি চাইছিলোঁ‌৷ এইবোৰ সেইসময়ৰ কাহিনী যেতিয়া

জ্ঞান দিব নাহিব বছ, নিজৰ কাম কৰি থাককগৈ৷ ৰঙা চাৰ্ট পিন্ধা ল’ৰাজনৰ কথাখিনিয়ে নিমিষতে পৰিবেশটো গোমা কৰি দিলে৷ বয়সস্থ মানুহজনে

বাপধনৰ মাকৰ বহুদিনৰ সাদ্ধা এখন ৰঙীন মেখেলা পিন্ধাৰ৷ ছোৱালী কালৰে কথা৷ বাপধনৰ মাকে তেতিয়া বুকুত কাপোৰ ল’ব লগা হোৱা নাই৷

পাকঘৰখনত অন্য সা-সজুঁলিবোৰলৈ তাইৰ ৰাপ নাই৷ কেৱল ফলৰ ৰস ওলোৱা মেচিনটোলৈ তাইৰ আচৰিত ৰাপ৷ মাকে যেতিয়াই ৰস উলিয়াব লয়, তাই

আইৰ মৃত্যুৰ দিনা দাদাৰ দৰে মই নীতি-নিয়ম কৰিব নোৱাৰিলোঁ৷ অথচ দাদাতকৈ বেচি দুখ মোৰ লাগিছিল৷ আইৰ বেমাৰত দূৰৰ পৰা মুখত

অজগৰ আলি এজন ঘাতক৷ জীয়া-জীৱন্ত মানুহক হত্যা কৰা তেওঁৰ জীৱিকা বুলি ক’ব পাৰে৷ এনে কাম বুলি ক’লে সৰু-সুৰা বেপাৰ-বাণিজ্য নকৰা

শিলঙৰ প’ল ফিল্ডৰ এক মায়াৱী আৱেলি৷ দুৰত নাতিনী দুজনীয়ে এটা বলৰ পিচত দৌৰি আছে৷ বহুতো মানুহ বিচৰণ কৰি আছে ঘাঁহনিডৰাত৷

(১) “দেউতাক মই বেয়া পাওঁ৷ বহুত বেয়া পাওঁ৷ দেউতাই জীৱনত একো কৰিব নোৱাৰিলে৷ এটা চৰকাৰী চাকৰি কৰি গুৱাহাটী হেন চহৰত

“যা এইখিনিৰ পৰা …গ’লিনে..একে ঢকাই চেপেটা হ’বি৷ বাপেৰকতো খালিয়ে, এতিয়া মোৰ মূৰটো খাবলে’ জীয়াই আছ…” -ৰমলাই বাখৰক পিঠিত এটা ঢকা

ওচৰৰ সৰু কোঠাটোত বিছনাখন সাজু কৰি ৰঞ্জনাই নৃপেনক ক’লে, “আজিৰ পৰা তুমি এইখন বিছনাত শুবা৷” নৃপেন হতভম্ব হ’ল। “মাইনাৰ তোলনী