Month: December 2017

বহল বাৰীখন পিঠিত লৈ পুৰণি দুমহলীয়া ঘৰটো৷ দেখাতেই এৰা-পৰলীয়া৷ কেৱল ঘৰটোৱেই নহয়, তাত থকা একমাত্ৰ মানুহজনো কিবা যেন এৰা-পৰলীয়া৷ সেইজন

 ঃ মই এতিয়া আহিব নোৱাৰিম৷ পইচা লাগিলে কবি, মই একাউণ্টত ভৰাই দিম — কথাষাৰে শেলে বিন্ধাদি বিন্ধি থৈ গ’ল মানুহজনক,

 অপেক্ষা কৰি কৰি নিশা এঘাৰ বজাত যেতিয়া বেজী দিয়া ল’ৰাজনৰ মোবাইল অফ পোৱা গ’ল, অনুপমৰ বুজিবলৈ বাকী নেথাকিল যে –

 আঞ্জা বনাবলৈ আমাৰ ঘৰত দুটা কেৰাহী আছিল৷ এটা ডাঙৰ আৰু আনটো সৰু৷ ডাঙৰ কেৰাহীটোত মায়ে এদিন মাছৰ জোল বনাই থাকোতে

 মিঠাতেলৰ টিন কাটি বনোৱা ক’লা জাপখন পেলাই তাত তলা দুটা অনিৰ্দিষ্ট কাললৈ মাৰি দি, অন্তৰৰ সমস্ত দুঃখ-ক্ষোভ উজাৰি মন্দিৰৰ ফালে

: হেৰা মাষ্টৰ? কি কৰিছা? : কিনো কৰিবা৷ বাৰীখনতে অলপ ইটো সিটো কৰিছো৷ পুলিকেইটামানকে ৰুই দিওঁ বুলি অলপ মাটিখিনিকে ঠিকঠাক

 গাড়ীৰ পৰা নামিয়েই সোঁভৰিটোৰে কোমল কিবা এটা গচকা যেন পাই তেওঁ তললৈ চালে, কেঁচুমতা! ইস্ জোতাযোৰ তেনেই লেতেৰা হ’ল৷ ইমান

 বয়সৰ লগতে পাহৰা বেমাৰটো বেছি হৈ গৈ আছে। সিদিনাৰ কথাকে কৈছো। গধূলি সময়ত ফুৰিবলৈ ওলাওতেই শ্ৰীমতীয়ে কেঙকেঙাই উঠিল, বোলে- “আপোনাৰো

বৃদ্ধাশ্ৰমত মহানন্দ চলিহাৰ আজি প্ৰথম দিন৷ পুত্ৰ-বোৱাৰী দুয়ো কৰ্মব্যস্ত৷ সেয়েহে তেওঁক বৃদ্ধাশ্ৰমত ৰখাৰ সিদ্ধান্তকে ল’লে৷ তেৱো আপত্তি নকৰিলে৷ বিছনা খনত

নাতিৰ লগত খেলিম বুলি তেওঁ সদায়ে সোনকালে উঠে৷ তাৰ স্কুললৈ যোৱাৰ সময় হয়..অহালৈ বাট চায় ভাগৰি পৰে তেওঁ৷ হোমৱৰ্কৰ নামত

প্ৰিয় নম্বৰটো ডায়েল কৰি তাই মবাইলৰ স্ক্ৰীণখনলৈ হেঁপাহেৰে চাই থাকিল৷ তাই জানে চিমখনত বেলেন্স নাই আৰু নম্বৰটোৰ গৰাকীয়ে এই কথাটো

  মানুহজন দূৰ্ঘটনাগ্ৰস্ত হৈ বিছনাত পৰি থকা প্ৰায় দুবছৰৰ ওচৰা-ওচৰি হ’লহি, কিবা এটা কৰাটো বাদেই নিজে উঠি বহিবও নোৱাৰে.শৰীৰৰ এটা