জোতাইহে জানে ভ্ৰমণৰ ঠাই (আব্দুছ চাজিদ)
‘চৰণেহে জানে মৰণৰ ঠাই’ বুলি অসমীয়াত প্ৰচলিত কথা এষাৰ আছে৷ পিছে ‘জোতাইহে জানে ভ্ৰমণৰ ঠাই’ ধৰণৰ কোনো বাক্য পৃথিৱীৰ কোনোটো ভাষাতেই চলতি চাগৈ নাই৷
জোতাৰ কথা ভাবি থাকোঁতে এনে ধৰণৰ কথাই মনত এদিন ৰেখাপাত কৰিছিল৷ কথাটি বহুত দিনতে ভবা৷ চৰণেহে যদি মৰণৰ ঠাই বিচাৰি উলিয়াব পাৰে, তেতিয়াহ’লে জোতায়ো ভ্ৰমণৰ ঠাই বিচাৰি উলিয়াব পাৰে বুলি ক’লে ভুল নিশ্চয় নহ’ব৷ বাকী কথা বাদ দি আগৰ ৰিব’কযোৰে মোক নি ক’ত ক’ত পোৱালেগৈ, এতিয়াৰ স্পাৰ্কচযোৰে ক’ত ক’ত পোৱাইছেগৈ, প্ৰেকটিকেলি চাওঁ মাজে মাজে৷
সাধাৰণভাৱেই ভাবকচোন বাৰু৷ আপোনাৰ কেইবাযোৰো জোতা-চেণ্ডেল আছে৷ অফিচ, কাছাৰী, বজাৰ-হাট, বিয়া-বাৰু, ফাংচন-পাৰ্টী, হস্পিতেল-নাৰ্ছিং হোমকে ধৰি অ’লৈ-ত’লৈ যাবলৈকে জোতা-চেণ্ডেল নহ’লেই নহয়৷ খালীভৰিৰে যায়জানো আপুনি? বহু সময়ত আকৌ আগৰ থকা সত্ত্বেও বিয়াখনলৈ বুলিয়ে নতুন জোতা এযোৰ ঘপকৈ কিনি পেলোৱা হয়৷ একমাত্ৰ শ্মশানৰ চিতাত উঠিলে নতুবা কবৰ কিম্বা কফিনত সোমালে আমাৰ জোতাৰ কোনো কাম নাই৷ সেই অজ্ঞাত-যাত্ৰাত খালী ভৰিৰে আমাক এৰি দিয়া হয়৷ কিন্তু তাৰ আগৰ যাত্ৰাবোৰত? মন কৰকচোন৷ জোতা লাগেই৷
ভৰিখন জোতা সুমুৱাব পৰা জোখৰ হোৱাৰ দিন ধৰি থুনুক-থানাককৈ খোজ পেলাবলৈ শিকাৰ পিছৰে পৰা শেষযাত্ৰাত জোতা খুলিবলগীয়া হোৱাৰ দিনটোলৈকে, চাওকচোন, ই আপোনাক ক’লৈ ক’লৈযে লৈ যোৱা নাই! কোনে কেতিয়া ক’ত গৈছে তাৰ কাটাই কাটাই দিব পৰা কোনো হিচাপেই নাই কাৰো জীৱনত৷ ভৰিত কিন্তু জোতা-চেণ্ডেল আছেই আছে৷ নথকাকৈ নাই হোৱা৷
বহুতে আকৌ কোনো এঠাইলৈ যাবলৈ আগৰে পৰা বহুত প্লেন-প্ৰগ্ৰাম কৰিও শেষ মুহূৰ্তত যাব নোৱাৰে৷ ইচ্ছা থাকিলেও নহয়গৈ৷ মূৰকত কিবাকিবি সমস্যা আহি পৰে৷ কাৰণ দৰ্শোৱা হয়, অজুহাত উলিওৱা হয়৷ কিন্তু নহয়৷ আচল কথাটো হ’ল, সকলো কাম বা কথাৰে নিয়তি-নিৰ্ধাৰিত সময় কিছুমান থকাৰ দৰে তেনে মুহূৰ্তত জানিব যে সেই যাত্ৰাৰ কাৰণে দৰাচলতে আপোনাৰ জোতাযোৰৰ টাইম হোৱা নাই৷ জোতাৰ সময় হ’লেহে যাত্ৰা সম্ভৱ৷ অন্যথা যিমান অংক কৰিলেও মিছা৷ যিমান ধন-বিত গোটালেও নহ’ব৷ তিনিমাহ আগতে টিকট কাটিলেও কাম নাই৷ যাত্ৰাত জোতাহে সত্য৷ গতিকে জোতা নিৰ্বাচন জীৱনৰ এটা অতি দৰকাৰী কথা৷ তেহেলৈ ‘জোতাইহে জানে ভ্ৰমণৰ ঠাই’ বাক্যটিৰ গুৰুত্ব নুই কৰিব নোৱাৰি৷
সময় পালে দকৈ চিন্তা কৰি চাবচোন, হয়নে নহয়৷ ভালকৈ লিখি বুজাব পাৰিলোঁনে নাই নাজানো৷ তেনেই সহজ, সাধাৰণ কথা এটা পুৱাতে কৈ পেলালোঁ৷
আপোনাৰ যাত্ৰা সফল হওক৷
