টেপি বাইদেউৰ কথাৰে (অনামিকা বৰুৱা)

মোৰ লগৰ চিনাকি সকলোৰে বাবে বাইদেউ ”টেপিবাইদেউ” নামেৰেই পৰিচিত ৷ তেখেতৰ সম্পূৰ্ণ নাম ড: নীতা পাল ৷ শাৰীৰিকভাৱেযথেষ্ট শকত বগা গোল মুখৰ বাইদেউ দেখাত বৰ ধুনীয়া ৷ মুখত অনবৰতে এটা হাঁহিলাগি থাকে ৷ তিনিচুকীয়া মহিলা মহাবিদ্যালয়ৰ ৰাজনীতি বিজ্ঞান বিভাগৰঅধ্যাপিকা ৷ ডুমডুমাৰ গান্ধী মূৰ্তিৰ ওচৰতেই বাইদেউৰ ঘৰ ৷ বাইদেউক মই প্ৰথমলগ পাইছিলো ১৯৮৯ চনত ৷ তেতিয়া মই উচ্চতৰ মাধ্যমিকৰ দ্বিতীয় বাৰ্ষিকৰ ছাত্ৰী ৷ পঢ়াত বৰ ভাল নহলেও সিমান বেয়াও নহয় ৷ তথাপি ইংৰাজী বিষয়টো মই বৰ টান পাওঁ ৷ তাতে মই বাণিজ্য শাখাৰ ছাত্ৰী হোৱাৰ কাৰণে কলেজত আমাৰ ইংৰাজীৰ ক্লাচ প্ৰায়েনহৈছিল ৷ আমাৰ ইংৰাজীৰ বিষয় শিক্ষক আছিল বদন শৰ্মা ছাৰ, যোচেফ ছাৰ আৰু উষাৰাজকুমাৰী বাইদেউ ৷ উষা বাইদেৱে ক্লাচ লয় যদিও ভুলতেও কথাৰ মাজত অসমীয়া শব্দএটাও নকয় ৷ যোচেফ ছাৰ কেৰেলীয়ান আছিল ৷ তেওঁ ৰেগুলাৰ ক্লাচ লয় যদিও তেওঁৰউচ্চাৰণ ইমানেই পাক লগা যে মোৰ মূৰত একো নোসোমায় আৰু তেওঁ ইংৰাজীৰ অতিৰিক্তকিতাপখনহে পঢ়াইছিল ৷ বদন শৰ্মা ছাৰে তেনেকৈ ক্লাচ নলৈছিল ৷ ইংৰাজীত সাধাৰণতেসকলোৱে দ্বিতীয় কাকততে বেছি নম্বৰ পায় কিন্তু মোৰ ক্ষেত্ৰত কথাটো ওলোটা ৷ মই গ্ৰামাৰ নোৱাৰোঁ ৷ প্ৰথম কাকতত নম্বৰ উঠাব নোৱাৰিলে দ্বিতীয় কাকতৰ ভৰষানাই ৷ ইফালে ঘৰত মোক টিউচন দিয়াৰো সামৰ্থ নাই ৷ কি কৰো কি নকৰো ভাবি উলিয়াবপৰা নাই ৷ পাঠ্যপুথি পঢ়ি প্ৰশ্নোত্তৰ কৰিলেও ঠিকে ঠাকে আছে নে নাই কোনেও চাইনিদিয়ে ৷ বাইদেউ-ককাইদেউক সুধি লাভ নাই ৷ সিহঁত দুটাৰ লগত মোৰ পঢ়াৰ নিয়মনিমিলে আৰু ককাইদেৱেতো ন’টবুক ফ’ল কৰে ৷ সি আগতে নপঢ়ে পৰীক্ষাৰ কেইদিনধামধুম পঢ়া মুখস্থ কৰে ৷ (নহ’লে নকল কৰে মই জানো ৷ ) বহুত ভাবি-চিন্তিহিচাপ-নিকাছ কৰি এমাহৰ কাৰণে টেপি বাইদেউৰ ওচৰত টিউচন লোৱাটোকে ঠিক কৰিলো ৷ তেতিয়া অৱশ্যে বেছিভাগেই বদন শৰ্মা ছাৰৰ ওচৰত টিউচন লৈছিল ৷ কিন্তু তেওঁৰওচৰলৈ যাবলৈ মোৰ মন নগল কাৰণ শুনা মতে তেওঁ হেনো নিজে একো নপঢ়ায়, মাত্ৰ বহীএখন উলিয়াই দিয়ে আৰু ল’ৰা-ছোৱালীবোৰে তাৰ পৰা প্ৰশ্ন-উত্তৰবোৰ কপি কৰিআনে ৷ মই কেতিয়াও মুখস্থ কৰিব নোৱাৰিছিলো সেয়ে পাঠবোৰ বিতংকৈ পঢ়িব নোৱাৰিলে মোৰ নহৈছিল ৷

ভাবি গুণি এদিন গ’লো বাইদেউৰ ওচৰলৈ৷ আৰম্ভ হ’ল মোৰ টিউচন ৷ প্ৰথমদিনাই বাইদেৱে মেক্‌বেথ পঢ়ুৱাইছিল ৷ বাইদেউৰ পঢ়োৱা ধৰণ দেখি মোৰ ভাৱ হৈছিলইংৰাজীটো তেনেই সহজ ৷ এবাৰ পঢ়ুৱাই দিয়াৰ পাছত দ্বিতীয়বাৰ কিবা সুধিবলগানহৈছিলেই দেখোন! বাইদেৱে পঢ়াই শেষ কৰি প্ৰশ্ন দিছিল আৰু আমি উত্তৰবোৰ নিজে নিজে কৰিছিলো ৷ মোৰ এদিনো ভুলতো হোৱা নাছিলেই বৰং কেতিয়াবা আন কাৰোবাৰ ভুল হ’লে মোৰ পৰা উত্তৰ চাই লবলৈ কৈছিল ৷ তেতিয়া অলপ লাজ লাগিছিল যদিও মনে মনেনিজৰ ওপৰতে বিশ্বাস বাঢ়িছিল মোৰ ৷ খুব সোনকালেই এমাহ পাৰ হৈ গ’ল ৷ এমাহত মোৰতিনিটা পাঠ সম্পূৰ্ণ হ’ল ৷ টিউচনৰ ফীজটো দিয়াৰ পাছত বাইদেউক ক’লো –”বাইদেউমই আৰু আহিব নোৱাৰিম ৷ ইয়াতেই মোৰ আপোনাৰ ওচৰত পঢ়া শেষ হ’ল ৷ বৰ ভাল লাগিলআপোনাৰ লগত পঢ়ি ৷ ” মোৰ কথা শুনি বাইদেৱে অলপ থত্‌মত্‌ খালে ৷ এনেকৈ এমাহৰবাবে চাগে কোনেও পঢ়িবলৈ নাহে! বাইদেৱে মোক সুধিলে- ”কেইদিন নাহ? ক’ৰবালৈযাবি নেকি?” মই ক’লো-”কলৈকো নাযাওঁ বাইদেউ ৷ ঘৰতেই পঢ়িম ৷ টিউচনলৈ আহিবলৈ মোৰঅলপ ঘৰুৱা অসুবিধা আছে ৷ ” আৰু বিশেষ একো নকৈ মই সেইদিনা গুচি আহিলো ৷ অলপদিন গ’ল ৷ কলেজলৈ গৈ আছো ৷ এদিন বিজয়ে ক’লে তই টিউচনলৈ নোযোৱা হ’লি যে? বাইদেৱে তোৰ কথা সুধিছিল ৷ বিজয়ক মই এতিয়া কেনেকৈ কওঁ টিউচন কৰিবলৈ টিউচনৰফীজ দিয়া দূৰৰ কথা বাচত অহা যোৱা কৰিবলৈকে মোৰ ভাড়াৰ অভাৱ! একো নকলো তাক ৷ দুদিন পাছত সি আহি আকৌ ক’লে তোক বাইদেৱে কাইলৈ মাতিছে ৷ কাকো একো কব নোৱাৰিউপায় নাপায় গ’লো বাইদেউৰ ওচৰলৈ ৷ মোক দেখিয়ে বাইদেৱে ধমকি দিলে পঢ়িবলৈনোযোৱা দেখি ৷ সেইদিনা পঢ়ায় উঠি সকলোকে বিদায় দি মোক অলপ সময় ৰবলৈ ক’লে ৷ ৰ’লো ৷ অকলশৰীয়াকৈ বাইদেৱে মোক সুধিলে আচলতে মোৰ অসুবিধাটো ক’ত? কওঁ-নকওঁকৈয়ে বাইদেউক ক’লো অভাৱে জুৰুলা কৰা মোৰ ঘৰখনৰ কথা ৷ আৰ্থিক অসুবিধাৰ কথা ৷ ফীজ দিব নোৱাৰি সংকোচবোধ কৰিয়েই যে মই তেওঁৰ ওচৰলৈ আহিব খোজা নাই সেই কথাও ক’লো ৷ হীনমন্যতাত ভুগিছিলো মই ৷ বাইদেৱে কি বুজিলে নাজানো; হাত এখনমোৰ পিঠিত থৈ মোক ক’লে- “এটা কাম কৰ তই যদি ইহঁতৰ লগত পঢ়িবলৈ বেয়া পাইছ শনিবাৰে আৰু দেওবাৰে তোৰ যেতিয়াই সময় হ’ব তই পঢ়িবলৈ আহিবি ৷ মোক ফীজ দিব নোৱাৰিবি বুলিয়েই তই যদি তোৰ পঢ়াখিনি আধা কৰি থৱ মোৰ বেয়া লাগিব ৷ মোৰ নিজকে কোনোবাখিনিত অপৰাধী যেন লাগিব ৷ মইতো আৰু ব্যৱসায় কৰা নাই ৷ শিক্ষা হে বিলাইছো আৰু তাৰ বিনিময়ত পাৰিশ্ৰমিক লৈছো ৷ তোৰ পৰা নল’লো যেনিবা , কি হ’লনো!তোৰ লগত মই বেছিকৈ কষ্টও কৰিব নালাগে ৷ অলপ দেখুৱাই দিলেই পাৰ দেখোন তই ৷ কোনেও কাকো একো কব নালাগে, তই বৰকৈ একো ভাবিবও নালাগে তোৰ যেতিয়াই মন যায় আহি যাবি ৷ মই আছো নহয় ৷ এতিয়া যাগৈ যা ৷”শূন্য হৈ গ’ল মনটো ৷ ভাল লাগিল নেবেয়া লাগিল একো ধৰিব নোৱাৰাকৈয়ে মনে মনে আহি ঘৰ পালোহি ৷ একো থিৰাং কৰিবনোৱাৰিলো ৷ বাইদেউৰ মনোভাৱক অসন্মান কৰিব নোৱাৰিলো ৷ প্ৰথম প্ৰথম অকল দেওবাৰেদেওবাৰে বাইদেউৰ তালৈ যোৱা আৰম্ভ কৰিলো ৷ দেওবাৰে বাইদেউৰ বিশেষ এটা বাদুটাৰ বাহিৰে আন টিউচন নাথাকে ৷ গতিকে মোক দুঘণ্টা বা তিনিঘণ্টা একেলেঠাৰিয়ে সময় দিয়ে ৷ এনেকৈ অকলে অকলে পঢ়োঁতেই ইটো সিটো কথা পাতোতেই বাইদেউৰ লগত মনৰসকলো কথাকেই ভগাব পৰা হ’লো ৷ বাইদেৱেও লাহে লাহে তেওঁৰ জীৱনৰ পুৰণা পাতবোৰ এখন দুখনকৈ মোৰ আগত মেলিবলৈ ধৰিলে ৷
কেতিয়াবা একো একোটা ঘটনাই গোটেই জীৱনটোকে সলায় দিব পাৰে ৷ অভাৱৰ মুখা-মুখি হৈ সেই সময়ত মই আন এখন জগতত ভৰি থৈছিলো সকলোৰে অগোচৰে অজানিতে ৷ লোকচক্ষুৰ আঁৰত দুমুখীয়া জীৱনৰ দোদুল্যমান অৱস্থাই ক্ৰমাৎ গ্ৰাস কৰি আনিছিল মোক ৷ অপৰাধবোধত অস্তিত্বহীনতাত ভুগি প্ৰতি মুহুৰ্ততে নিজকে শেষ কৰি দিয়াৰ এক দুৰ্বাৰ বাসনাই অহৰহ ক্ৰিয়া কৰিছিল মনত ৷ ভাগি পৰিছিলো ভিতৰি ভিতৰি ৷ এফালে নিজকে জীয়াই তোলাৰ দুৰ্জয় বাসনা আনফালে নিজক হেৰুৱাই প্ৰতিপলে পলে জীৱনৰ প্ৰতি বাঢ়ি অহা প্ৰচণ্ড বিতৃষ্ণা ৷ যেতিয়াই মৰি থাকিবৰ মনযায় মই টেপি বাইদেউৰ ওচৰলৈ গুচি যাওঁ ৷ কেতিয়াবা আমি নপঢ়োঁ ৷ খালি কথা পাতো ৷ লাগ-বান্ধ নোহোৱা যা-টা কথা ৷ বাইদেউৰ শৈশৱৰ পৰা প্ৰেমৰ আগলি-বতৰালৈকে আগগুৰি নোহোৱা দেধাৰ কথা ৷ বাইদেউৰ মাক আছিল কলিকতাৰ এক সম্ভ্ৰান্ত ঘৰৰ ছোৱালী ৷ যি মাকৰ ঘৰত থকালৈকে নিজে পানী এগিলাচো লৈ নাখাইছিল ৷ তেখেতৰ উপৰিপুৰুষ বাংলাদেশৰ কোনোবা ৰাজপৰিয়ালৰ আছিল বুলি মাকে কৈ কেতিয়াবা গৰ্ব কৰিছিল ৷ কিন্তু বিয়াৰ পাছত অভাৱনীয়ভাৱে আৰ্থিক দুৰৱস্থাত পৰি তেওঁ গোবৰ মাটিৰে কেঁচা মজিয়া মচাৰ কামো কৰিছিল নিৰ্বিকাৰভাৱে ৷ প্ৰথম প্ৰথম তেনে কামকৰোঁতে তেওঁ হাতৰ অৱস্থা নোহোৱা হৈছিল কিন্তু লাহে লাহে সকলো সহজ হৈ আহিছিল ৷ বাইদেউৰ দেউতাকৰ পৈতৃক সম্পত্তিৰ ভাগ বটোৱাৰা কৰাৰ সময়ত আন আন সহোদৰ-সহোদৰাসকলে তেওঁক প্ৰতাৰণা কৰি সম্পত্তিৰ ভাগৰ পৰা বঞ্চিত কৰিলে ৷ ফলত তেওঁ অবৰ্ণনীয় অভাৱৰ সন্মুখীন হ’ল ৷ সৰু সৰু তিনিটা ল’ৰা-ছোৱালীৰে সৈতে পাঁচজনীয়া পৰিয়ালটোৰ ভৰণ-পোষণ দিবলৈ অনেক কষ্ট হৈছিল তেওঁৰ ৷ একমাত্ৰ থকা ঘৰটোৰ বাহিৰে আন একো সম্বল নাছিল তেওঁৰ তেতিয়া ৷ ঘৰৰ সন্মুখতে চাইকেল মেৰামতিৰ দোকান এখন আৰম্ভ কৰি কোনোমতে তেওঁ পৰিয়ালটোক ভৰণ-পোষণ দিছিল ৷ অভাৱৰ মাজেৰেই ডাঙৰ হৈ আহিল টুটু বাইদেউ, মলয় পাল ছাৰ আৰু টেপি বাইদেউ ৷ কেতিয়াবা খাবলৈ ভাত নাথাকিলে গুড়ৰ লগত শুকান ৰুটী খাই পানী খাই শুই থাকে ৷ টুটু বাইদেৱে বি.এ. পাছ কৰিছিল নে নাই মোৰ ভালকৈ মনত নাই ৷ কিন্তু মলয় পালছাৰে বি.এচ.চি পাছ কৰিছিল খুব ভাল নম্বৰ লৈ তেতিয়াৰ দিনতে ৷ তাকো ৰয়েলবি.এছ.চি ৷ মোমায়েকহঁতে উচ্চ শিক্ষা লবলৈ মাতিছিল কলিকতালৈ ৷ কিন্তু ছাৰে ঘৰৰ অভাৱৰ কথা চিন্তা কৰিয়েই আৰু পঢ়িবলৈ নগ’ল ৷ অ’ত ত’ত টিউচন কৰা আৰম্ভ কৰিলে ৷ প্ৰথম অৱস্থাত মাত্ৰ ৩০টকাৰ কাৰণে ছাৰে ডুমডুমাৰ পৰা বৰহাপজনলৈকে খোজকাঢ়ি টিউচন কৰিবলৈ গৈছিল ৷ পাছলৈ কিন্তু ছাৰৰ ওচৰত টিউচন বিচাৰি যোৱা ছাত্ৰ-ছাত্ৰীতকৈ অভিভাৱকৰ ভিৰহে বেছি হৈছিলগৈ ৷ সকলোৱে ছাৰৰ ওচৰতেই টিউচন লোৱাটো বিচাৰিছিল ৷ কেতিয়াবা এনেকুৱাও হৈছিল যে বহিবলৈ ঠাই নাই বুলি ক’লেকোনোবাই ঘৰৰ পৰা মূঢ়াকে লৈ আনিব খোজে ৷ ছাৰৰ কথা আজি থাওক ৷ বাইদেউ সৰুৰে পৰাপঢ়াত ভাল আছিল ৷ প্ৰথম স্কুলত নাম লগাই দিয়াৰ পাছত বাইদেৱে কিতাপবোৰ এবাৰ পঢ়াৰ পাছতেই ফালি পেলাইছিল ৷ কেলেই ফালিলি বুলি সুধিলে কয় মোৰ পঢ়া হৈ গ’লসেই কাৰণে ৷ সৰু অৱস্থাত বাইদেউৰ এনে হাঁহি উঠা ঘটনা ধেৰ আছে ৷ ৷

সেইবোৰ আমাক টুটু বাইদেৱে মনে মনে কয় ৷ বাইদেউক হেনো যেতিয়াই সোধেমাছ ক’ত থাকে বাইদেৱে সদায় কয় ৰামজীৰ টুকুৰীত ৷ পানীত থাকে বুলি কেতিয়াও নকয় ৷ ৰামজীয়ে মাজে মাজে বাইদেউহঁতক মাছ দিবলৈ আহে সেই কাৰণে ৷ স্কুলত ৰোলক’লকৰোঁতে উপস্থিত থাকিলে হেনো থিয় হৈ হাজিৰ বুলি কব লাগে ৷ কিন্তু বাইদেউৰ হাজিৰটো কোনোপধ্যে মনত নাথাকে ৷ টুটু বাইদেৱে এটা বুধি দিলে হাজিৰটো হাজৰিকাৰ লগত একে ৷ গতিকে বাইদেৱে হাজৰিকাটোকে মনত ৰাখি কা’টো কাটি দিলেই সমস্যাৰ শেষ ৷ টুটু বাইদেউৰ ফৰ্মূলা অনুসৰন কৰিবলৈ গৈ বাইদেৱে হাজিৰৰ ঠাইত হাজৰিকাকৈ পিটন খাইছিল ৷ পৰীক্ষা দি আহিলে বাইদেৱে ঘৰৰ পিছফালে বহি থাকে কলগছ চাইচাই ৷ কোনোবাই হেনো ক’লে পৰীক্ষা দি অহাৰ পাছত কলগছৰ পাত লৰিলে পৰীক্ষা ভালহয় ৷ এঘণ্টামান বহিও যেতিয়া গছৰ পাত নলৰিল বাইদেউৱে খঙতে নিজেই গৈ কলৰ পাতল’ৰাই থৈ আহিলগৈ ৷ আলু ভাজি আৰু ফুলা লুচি বাইদেউৰ প্ৰিয় খাদ্য ৷ মিঠাইৰ ভিতৰত ৰচ্‌গোল্লা প্ৰিয় ৷ এবাৰ কোনোবা আত্মীয়ৰ লগত এখন বিয়া খাবলৈ গ’ল ৷ খাবলৈ বহোঁতে ভাত খাই হোৱাৰ পাছত দৈ আৰু ৰচ্‌গোল্লা দিছে খাবলৈ ৷ বাইদেউক হেনো সৰু দেখি আধা ৰচগোল্লা দিলে ৷ তাকে দেখি খঙতে একোনাই হৈ তয়ে খা বুলি আধা ৰচ্‌গোল্লা বিলনীয়াৰ মুখলৈ মাৰি বাইদেউ গপচত গুচি আহিল ৷ তাৰ পাছৰ পৰা হেনো বাইদেৱে বঙালী মানুহৰ বিয়া খাবলৈ নাই যোৱা ৷ মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী কৰি প্ৰথম চাকৰিত যোগ দিবলৈ যোৱাৰ দিনাৰ কথা ৷ বাছত বহি আছে ৷ কাষৰ ছিটটো খালি দেখি এজন ল’ৰা বহিলহি ৷ বোধকৰোঁ তিনিচুকীয়া কলেজত নতুনকৈ নাম লগাইছিল ৷ ইউনিফৰ্মেই কয় তিনিচুকীয়া কলেজৰ ছাত্ৰ বুলি ৷ বাইদেউক সুধিলে ক’লৈ যোৱা হৈছে?চুটি-চাপৰ বাইদেউক দেখিবলৈ কলেজীয়া ছোৱালীৰ দৰেই লাগিছিল ৷ বাইদেৱে এনেই ক’লে মহিলা মহাবিদ্যালয়লৈ যাওঁ বুলি ৷ দুই এটা কথা পতাৰ পাছত ল’ৰাজনে সুধিলে সদায় একেই সময়তে আহাঁনে?তেতিয়াহ’লে আমি সদায় লগ পাম ৷ নামিবৰ সময়ত বাইদেৱে যেতিয়া কলেজত পঢ়িবলৈ নহয় পঢ়ুৱাবলৈহে যাওঁ বুলি ক’লে ল’ৰাজনে বাছৰ পৰা নামি আৰু উভতি নোচোৱাকৈ খৰধৰকৈ আঁতৰি গ’ল ৷ মোৰ বিয়াৰ পাছত এদিন মানুহজনক লৈ গৈছিলো বাইদেউৰলগত চিনাকী কৰি দিবলৈ ৷ আহিবৰ সময়ত মিষ্টাৰে বাইদেউক ক’লে- এদিন আপোনাক আমাৰ ঘৰলৈ লৈ যাম ৷ আপুনি কোন দিনা যাব পাৰিব ক’ব ৷ বাইদেৱে মনে মনে মোক কৈছে তোৰ মানুহ টোৱে মোক তাৰ স্কুটাৰত উঠাবলৈ আহিলে বেচেৰাই লুটি খাই পৰিব ৷ সিদেখাই নাই মই কিমান শকত! বাইদেউৰ এনেকুৱা ধেমেলীয়া কথা আৰু বহুত আছে ৷

বহুত দিন বহুত কথা পাতিছো বাইদেউৰ লগত ৷ এদিন কিবা কথা প্ৰসংগত বিয়াৰ কথা ওলাল ৷ বাইদেৱে ক’লে আমি তিনিজনৰ কোনো এজনেই বিয়া নকৰোৱাৰ সংকল্প লৈছোঁ ৷ আমি শপত খাই থৈছো দেউতাৰ প্ৰজন্মক আৰু আগবঢ়াই নিনিওঁ বুলি ৷ আমাৰকোনো আত্মীয় নাই কোনো সমাজ নাই ৷ কাকো বিচাৰি নাযাওঁ ৷ কোনোবা যদি মৰেও তহঁতবোৰ আহিবি নহয় তহঁতেই আমাৰ দুখৰ ভাগী হবি ৷ কোনো নাহিলেও নাই অকলে মৰাশ সৎকাৰ কৰিম তথাপি আপোন মানুহ বিচাৰি নাযাওঁ ৷ কিমানখিনি য্ন্ত্ৰণা পালে মানুহে এনে সিদ্ধান্ত লব পাৰে মই ভাবি আজিও পাৰ নাপাওঁ ৷ কিন্তু বাইদেউহঁতৰ কোনোৱে সঁচাকৈয়ে বিয়া নকৰালে ৷ এদিন সৰুতে পেহীয়েকৰ ঘৰলৈ যাওঁতে বাইদেউৰ ভৰিত চেণ্ডেল নাছিল দেখি পেহীয়েকে কলমেৰে বাইদেউৰ ভৰিত চেণ্ডেলৰ ফিটাৰ আৰ্হিত আঁকি দিছিল ৷ সেই কথাটোৱে বাইদেউক ইমান মৰ্মান্তিক আঘাত দিলে যে গোটেই জীৱনত সেই কথাটোৰ প্ৰতিক্ৰিয়া ৰৈ গ’ল ৷ বাইদেৱে যেতিয়াই নতুন চেণ্ডেল কিনে ভৰিত পিন্ধি লৈ বিচনাত শুই শুই ভৰি দুটা ওপৰলৈ তুলি ঘণ্টা ঘণ্টা ধৰি ভৰি দুটাচাই থাকে ৷ বোধকৰোঁ এতিয়াও এই কামটো কৰে!সেই ঘটনাৰ পাছৰ পৰাই বাইদেৱে মনবান্ধি লৈছিল জীৱনত কিবা এটা কৰাৰ ৷ নিজৰ ভৰিত নিজে থিয় দিয়াৰ ৷ দেউতাকেও কৈছিল নিজৰ কৰ্মেৰে নিজক গঢ় দিবলৈ ৷ আজি বাইদেউ এগৰাকী সফল ব্যক্তি ৷

জীৱনৰ এক জটিল সময়ত মই বাইদেউক লগ পাইছিলো ৷ বাইদেউক লগ নোপোৱা হ’লে এইবোৰ কথা ক’বলৈ মই আজি থাকিলোহেঁতেন নে নাই নাজানো ৷ হয়তো নাথাকিলোহেঁতেন অথবা থাকিলেও কোনোবা অন্ধকাৰ গলিত শেষ হৈ গ’লোহেঁতেন ৷ কিন্তু বাইদেৱে মোক শিকালে কিদৰে নিজক ভালপাব লাগে ৷ কিদৰে বুকুৰ য্ন্ত্ৰণা একাষৰীয়া কৰি থৈ নিজৰ বিশ্বাসৰ ভেটি সুদৃঢ় কৰিব লাগে ৷ কিদৰে মানুহৰ তাচ্ছিল্য-ভেঙুচালিক উন্নতিৰ মাধ্যম কৰি লৈ নিজে আগুৱাই যাব লাগে সাহসেৰে ৷ কিদৰে আৰ্তজনক এষাৰ মাত দিব লাগে ৷ কিদৰে হতাশাত ভাঙি পৰাজনক অলপ মৰমেৰে তুলি ধৰিব লাগে ৷ কিদৰে তেজৰ সম্পৰ্ক নাথাকিলেও পৰক আপোন কৰিব লাগে ৷ বাইদেউ মোৰ জীৱনৰ এটা টাৰ্নিং পইণ্ট ৷ জীৱন দিও বাইদেউৰ উপকাৰৰ ধাৰ এই জনমত শুজিব নোৱাৰোঁ ৷ কিন্তু এইটো সঁচা যে বাইদেৱে দেখুৱাই দিয়া পথেৰে আজিও মই বাট বুলিগৈ আছোঁ ৷ মই বাইদেউৰ পৰা যিখিনি পালো সেইখিনি মোৰ সীমিত সামৰ্থ্যৰে মানুহৰ মাজত বিলাই দিয়াৰ চেষ্টা কৰোঁ ৷ লগ পাওঁ বাইদেউক কেতিয়াবা ৷ যেতিয়াই লগ পাওঁবাইদেউ বুলি ডাঙৰকৈ চিঞৰি বাইদেউক জোৰকৈ সাৱটি ধৰোঁ ৷ ওচৰ-পাজৰৰ মানুহবোৰে আমালৈ উভতি চায় ৷ বান্ধোন খুলি দুয়োজনীয়ে মুখত সোপা দি হাঁহো ৷ হাতত সময় থাকিলেওচৰৰ ৰেষ্টুৰেণ্টলৈ গৈ হয় ৰচ্‌গোল্লা খাওঁ নহ’লে চক্‌লেত খাওঁ ৷ ছাৰলৈকো এটা চক্‌‍লেত দি পঠাওঁ ৷ শুনিছো ছাৰৰ হেনো বেমাৰ ৷ কিন্তু যান্ত্ৰিক জীৱনৰ পৰা অলপ আহৰি উলিয়াই লৈ মই ছাৰক চাবলৈ যাব পৰা নাই ৷ কিমান স্বাৰ্থপৰ হৈ পৰিছোঁ!

(টেপি বাইদেউলৈ সশ্ৰদ্ধ প্ৰণামেৰে)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Don`t copy text!