বিহ্বল বসন্ত – মধু মণি কলিতা
১
মই নাজানো মোৰ খোজবোৰে
মোক ক’লৈ নি আছে
মই কেৱল গৈ আছোঁ
গৈ থাকিবৰ বাবে খোজ দিয়া হয় নে
খোজ দিয়াৰ খাতিৰত গৈ থকা হয়
এইকথা মই নাজানো, মুঠেই নাজানো!
২
মই মোৰ দৰে বুলি যদি পৃথিৱীয়ে
ভাবি নলয়
তাত মোৰ কি দোষ?
মই এনেও বুজি পাওঁ চিঁচাৰ দৰেই
এই জীৱনো বৰ ক্ষণভঙ্গুৰ৷
৩
যেন এডাল শৃংখলত জোঁট খাই আছোঁ
যি নিৰন্তৰ মোৰ বাটৰ বিপৰীতে
টানি আছে মোক
অৱশ্যে এইটোও সঁচা
বৰ কঠিন হ’লেও
হাতৰ মুঠিতে মই হেৰুৱাই আছোঁ
শৃংখল চিঙাৰ অসংখ্যাত সহজ সুযোগ৷
৪
লোৱা মোৰ হাতত ধৰি লৈ যোৱা মোক
এই বেগৱতী নদীৰ তুমুল উজানৰে
মই জানো কেৱল তুমিহে পাৰিবা
এই সোঁতৰ বিপৰীতে আগুৱাব
এদিন নি দেখুৱাব মোক
মোৰ ইচ্ছাৰ শেষ শান্ত প্ৰান্তৰ৷ ৷