মই অসমীয়া, মই জীৱনৰে অন্য এটি নাম (উচ্চজিৎ কলিতা)

যিমান গভীৰ নহওক কিয়
মোৰ হৃদয়ৰ অৰ্ধাকাশ,
যিমান বিশাল নহওক কিয়
মোৰ দৃষ্টি অবিনাশ,
তথাপি ক্ষুদ্ৰ মোৰ সত্তা,
মই এটি মুহূৰ্ত মাথোঁ
মহান বিশ্ব-সভ্যতাত ।
মই ক্ষুদ্ৰ, মই তুচ্ছ
মই এক অনুচ্চ মানৱতা !
তথাপি মই অসমীয়া,
মই জীৱনৰ সন্তান;
কামেং সীমান্তৰ পৰা আৰৱ সাগৰ,
অতল সমুদ্ৰৰ পৰা সুউচ্চ হিমালয়,
সকলোতে যি জীৱনৰ জয়গান ।
লুইতৰ পৰা ভল্গালৈ –
মিছিছিপিৰ পৰা নীললৈ
বৈ আছে যি অবিৰত জীৱন-সুৰ,
যি সুৰ-প্ৰৱাহত
টেমছৰ সুৰংগত প্ৰতিধ্বনিত হয়
হোৱাংহোৰ দুখ,
সেই জীৱনৰে সন্তান মই অসমীয়া
যি জীৱন
ইতিহাসে ঢুকি নোপোৱা
নিযুত সভ্যতাৰ স্বপ্নালোক ।
সেয়ে মই অভিমানী,
সেয়ে মই অহংকাৰী,
মই সেয়ে মৃত্যুবিজয়ী ।
মোৰ মৃত্যুৰ সংবাদত
কঁপি নুঠিব পাৰে
চহৰৰ পিছত চহৰ,
দেশৰ পিছত দেশ;
মোৰ অবৰ্তমানত স্থবিৰ নহ’ব পাৰে
হাডছন, ডানিয়ুবৰ সোঁত;
মই আঁতৰি গ’লে ৰৈ নাযাব পাৰে
হাজাৰ গাভৰুৰ লয়লাস নাচ,
লুইতৰ বুকুৰেও নব’ব পাৰে
চকুলোৰ অবিৰত ধাৰ !
তথাপি
মই মৃত্যুবিজয়ী,
জীৱনৰ সীমান্তত আঘাত কৰি
বাৰে বাৰে পৰাজিত যি মৃত্যু,
মোৰ বাবে সেয়া এটি ঘটনা মাত্ৰ ।
মৃত্যুৰ পিছতো মই জীয়াই থাকিম
হেজাৰ অচিনাকিৰ স্বপ্নত,
কনেং গাভৰুৰ মৰমসনা দৃষ্টিত,
হৃদয়বানসকলৰ আলোকময়তাত
আৰু প্ৰেমিক আকুলতাত ।
কাৰণ,
মই অসমীয়া,
মই জীৱনৰে অন্য এটি নাম ।
আৰু সেয়ে মই আশা কৰোঁ
মোৰ মৃত্যুৰ শোভাযাত্ৰা হ’ব
স্বপ্নদ্ৰষ্টাৰ এক মিছিল !
যিসকলে সপোন দেখিছিল
যিসকলে আকাশ ৰচিছিল,
সেইসকলৰ প্ৰতিনিধি জীৱনৰ ৰূপত
মই জীয়াই থাকিম
ভৱিষ্যতৰ সেউজীয়া আশাৰ বুকুত,
তেওঁলোকৰ হাঁহিত,
তেওঁলোকৰ কান্দোনত,
সুখত, দুখত !
আৰু সেয়ে
মই অভিমানী,
সেয়ে মই অহংকাৰী,
মই সেয়ে মৃত্যুবিজয়ী ।
কাৰণ মই অসমীয়া,
মই জীৱনৰে অন্য এটি নাম ।