লাজ -(প্ৰাণজিৎ বৰা)

লাজ

প্ৰাণজিৎ বৰা

 

আনদিনা তাই ৰে’ল ষ্টেচনলৈ উঠি যোৱা চিৰিটোৰ মুখতে বহে৷ কেতিয়াবা উপাৰ্জন কম হ’লে বাছ আস্থান বা ফাঁচী বজাৰৰ ফালেও যায়৷ কিন্তু এইফালে তাই নাহেই৷

যোৱা কিছুদিনতো তাই ষ্টেচনৰ ওচৰৰপৰাই আঁতৰি যোৱা নাছিল৷ তাইৰ শেষ কাপোৰযোৰো উৱলি গৈছে৷ অ’ত-ত’ত ফিচিকিছে৷ তাৰ মাজেৰে ওলাই আহিব খোজা শৰীৰটোলৈ বহুতে লুভীয়া দৃষ্টিৰে চাই৷ তাইৰ লাজ লাগে৷

ষ্টেচনটো অৱশ্যে সিহঁতৰ কাৰণে ঘৰৰ দৰে৷ তাত তেনেকৈ থাকিলেও তাইৰ লাজ নালাগে৷

আজি কিন্তু তাই দুপৰীয়াতে আহি একেবাৰে ঘাট পালেহি৷ বিজয়া দশমী৷ ঘাটত লোকাৰণ্য৷ ইদলৰ পাছত সিদল মানুহ আহি আছে নদীত প্ৰতিমা বিসৰ্জনৰ দিবলৈ৷ সকলো নাচ-গানা- ফূৰ্তিত মচগুল৷ তাৰ মাজতো অৱশ্যে দুই একে তাইৰ লাজ লগাকৈ তাইলৈ দৃষ্টি দি গ’ল৷

মাজনিশালৈকে প্ৰতিমা বিসৰ্জন পৰ্ব চলি থাকিল৷ তাইয়ো লাজ-লাজকৈ তাতেই থাকিল৷

এটা সময়ত সকলো নিজম পৰিল৷ তেতিয়া তাই পানীলৈ নামি গ’ল৷ সৰহভাগ প্ৰতিমাই ইতিমধ্যে সোঁতত উটি গৈছিল৷ তথাপিও পাৰত লাগি থকা কেইটামান প্ৰতিমা তাইৰ চকুত পৰিল৷ ওচৰলৈ গৈ তাই দুই হাত যুৰি সেৱা এভাগ জনালে৷ তাৰ পাছত লাহে লাহে প্ৰতিমাকেইটাৰ গাৰপৰা কাপোৰবোৰ এৰুৱাব ধৰিলে৷ কাপোৰখিনি এৰুৱাই আকৌ এটা সেৱা জনাই তাই পানীৰপৰা উঠি আহিল৷

ঘাটৰ শিল এটাৰ দাঁতিতে তাই পুৰণা কাপোৰযোৰ সলাই তাৰে এযোৰ পিন্ধিলে৷ বাকীকেইযোৰ হাতত লৈ তাই ষ্টেচনৰ ফালে আগবাঢ়িল৷

এতিয়াৰপৰা আৰু তাইৰ লাজ লাগি নাথাকে৷