ছোৱালী – দেবাংগ পল্লৱ শইকীয়া

ছোৱালী স্কুলৰ পৰা আহি টিউচনলৈ যায় । টিউচনৰ পৰা আহি পায় মানে বাপেক অফিছৰ পৰা আহে । তাইৰ কাষত বহে । দিনটোৰ কথা শুনে । তাৰ পিছতহে কাপোৰ সলায় । ছোৱালীয়ে খায় থকা বস্তুটোৰ টুকুৰা এটা বাপেকৰ মুখত গুঁজি দিয়ে ।

বাপেকে গাখীৰ গৰম কৰি তাতে ল’ফ টুকুৰা টুকুৰকৈ দি কল এটাৰে স’তে জীয়েকক দিয়ে । নিজেও লয় । জীয়েকে জলপানৰ দৰে খায় । বাপেকে মাজে মাজে তাইৰ মুখৰ কাষে বাৰে লগা ল’ফৰ গুড়ি মচি দিয়ে ।

সন্ধিয়া তাই পঢ়ি থাকে মানে তাই ভালপোৱা সৰুমাছ সৰিয়হৰে ৰান্ধে বাপেকে । আলু কাটি থাকোঁতে বুঢ়া আঙুলিত কটাৰিৰ দাগ কেইটা চাই চাই বাপেকে অনুমান কৰে কিমান বছৰ হ’ল জীয়েকক ভাত ৰান্ধি খুউওৱা । তাই মাজতে পাকঘৰলৈ আহি ভোক লাগিছে বুলি কয় । বাপেকে মেৰি বিস্কুত দুখন পানীৰ স’তে দিয়ে ।

ছোৱালীৰ মাক নাই । বাপেকৰ মানুহজনী নাই ।

তাই ভাত খালে বাপেকে কাঁইট বাচি দিয়ে । কেতিয়াবা নিজৰ কাঁহিৰ পৰা এগৰাহ খুৱাই দিয়ে । তাই বাপেকক কয় -তুমিও খোৱা ! বাপেকে কয় – খাম দিয়াচোন ।

ভাত খাই জীয়েক শুৱলৈ যায় । বাপেকে আঁঠুৱা খুচি দিয়ে ।

তাইৰ টোপনী যোৱাৰ পিছতহে বাপেকে তাইৰ কঁপালত হাত ফুৰাই দিয়েগৈ । কেতিয়াবা চুমা এটা খাবলৈ মন কৰে । আগতে খাইছিল । আজিকালি নাখায় । তাই সাৰ পালে কেনেবাকৈ – মা থকা হ’লে – জাতীয় কথা আৰম্ভ কৰে বুলি মানুহটোৱে ভয় কৰে । আগতে ৰাতি সাৰ পাই তেনে হৈছে ।

ৰাতিপুৱাৰ পৰা ৰাতি শোৱালৈ পাৰ্যমানে মাকৰ অভাৱ অনুভৱ নকৰাকৈ ৰাখিবলৈ মানুহটোৱে দেহে মনে লাগি থাকে ।

জীয়েক শোৱাৰ পিছতহে তেওঁৰ কামবোৰ আৰম্ভ কৰে । পঢ়া, লিখা, অফিছৰ হিচাব । সোঁৱৰণী !

ৰাতিপুৱা আঠ বজাত তাই স্কুললৈ যায় । বাপেকে টিফিনত তাইৰ প্ৰিয় বস্তু ভৰাই দিয়ে । তাই স্কুলৰ বাছত উঠেগৈ মানে বাপেকে চাই ৰয় । ছোৱালী ডাঙৰ হৈছে । মাকৰ গঢ় লৈছে ।

যোৱা সপ্তাহত তাইক মোবাইলটো কিনি দিয়াৰ পৰা মানুহটোৰ সামান্য অভিমান হৈছে । আগতে স্কুলৰ পৰা আহি জলপান খাওঁতে তাই বাপেকক দিনটোৰ কথাবোৰ কৈ থাকে । এতিয়া তাই এখন হাতেৰে জলপান আৰু আনখন হাতেৰে ফোনটো খুঁচৰি থাকে । কথাবোৰ আধা কয় ।

ৰাতি আঁঠুৱা লগাবলৈ যাওঁতেও তাই সেইটো পিটিকি থাকে । বাপেকে কয় – দিয়া সেইটো !

অকণমান দুখ লাগিছেনেকি বাপেকৰ !!

যি হওঁক তাই মনটো ভালে ৰাখক । ডাঙৰো হৈছে।

দিনবোৰ গৈ থাকক ।

কথাবোৰ কাকো ক’ব নোৱাৰে মানুহটোৱে । ঘৰখনত প্ৰাণী দুটাই মাথোঁ ।

অফিছত কাষতে বহাজনক কৈছিল সিদিনা । সিজনে গুৰুত্ব নিদিলে ।

আজি দুপৰীয়া । অফিছত তেওঁৰ কাষতে বহা সহকৰ্মীয়ে তেওঁক ক’লে – আইজনীয়ে আমাৰ বুবুলৈ যে ৱাটছএপত মেছেজ দি থাকে নতুন ফোনৰ পৰা , কালি কি দিছে চাওঁকচোন ! মই লৈ আহিছোঁ মোৰ ফোনত ।

তেওঁ ভয়ে ভয়ে ফোনটোলৈ হাত মেলিলে । কি বা দিছে ক’বটো নোৱাৰি ! বুবুৰ লগত তাই একেলগে পঢ়ে । স্কুলো একেই ।

জীয়েকে বুবুলৈ দিয়া মেছেজটো আছিল এখন স্কেচ্ছ । তাই অঁকা । ফটো তুলি পথাইছে ।

স্কেচ্ছখনত শুই থকা ছোৱালী এজনীক মানুহ এটাই কঁপালত চুমা খাইছে । আঁঠুৱা এখনৰ ভিতৰত । কাষৰ দেৱালত মানুহ এজনীৰ অস্পষ্ট ছৱি বন্ধাই থোৱা । গোটেই স্কেচ্ছখন জীৱনৰ !

মানুহটোৱে আকৌ মন কৰিলে ছোৱালীয়ে মাকৰ গঢ় লৈছে ! স্বভাবো মাকৰ লৈছে । বুকুৰ কথাবোৰ নেদেখুৱাই !

তাই ডাঙৰ হৈছে !