আত্মকথা – মিতালী মহন্ত
সেইটো আছিল ঠিক এনে এক দুপৰ
আইৰ কঁহুৱা কোমল হাতখন
এবাৰ চুই
সেই চিনাকি চকুহালিলৈ এবাৰ চাই
গুচি গৈছিল মিঠামুখীয়া ৰ’দজাক
বহুদূৰলৈ
আইৰ ঢৌ খেলা আঁচলত তিতিছিল মৌন দুপৰ
মই তেতিয়াও সাৰ পোৱা নাছিলোঁ
শুনা নাছিলোঁ
ৰ’দজাকক শুনোৱা সেই
মৌপিয়া গীত৷
ফুলাৰো কথা নাছিল,
নুফুলাৰো কথা নাছিল
অথচ
এটা কৰুণ সুৰৰ
গোপন কুঠৰীত সোমাই পৰা এহালি কান্দোনমুৱা
চকুক পোহৰাবলৈ
এটা কৰুণ সুৰক নিচুকাবলৈ
এহাল ভৰুণ চকুক পোহৰাবলৈকে
মই যেন
ফুলি উঠিছিলোঁ
মুনিচুনি পোহৰৰ বহু আগতেই
এপাহ গধূলিগোপাল হৈ
মোৰ আইৰ শ্যামল শৰীৰত৷
ভাল লাগিল ৷ এটি সুন্দৰ কবিতা,মিতালীবা